THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

30 August 2007

Τί είδε ο Ιάπων στο Σύνταγμα

Κατ' αρχήν να ομολογήσω οτι βαριόμουν ΦΡΙΚΤΑ να κατέβω κέντρο.
Έκανε ζέστη, μόλις είχα γυρίσει απ' τη δουλειά, νύσταζα...
Τελικά μ' έφαγε η πρεμούρα μου να "διαδώσω το μήνυμα" και με τράβηξαν με το ζόρι, χρησιμοποιώντας το ατράνταχτο επιχείρημα "εσύ μας έστειλες το mail για τη συγκέντρωση - έλα να πακετωθούμε παρέα".
Ντύθηκα λοιπόν μαύρη χήρα και μαζί με τα δύο κοράκια μου φορτωθήκαμε στο λεωφορείο.
Τρεις στάσεις μετά και ενώ το λεωφορείο ήταν σταματημένο, ένας πεζός ήρθε με φόρα, στούκαρε πάνω του και άνοιξε το κεφάλι του.
Ο πεζός...
Έπεσε πάνω στο λεωφορείο...
Θα έπρεπε ίσως να μας πει κάτι αυτό το γεγονός (καθήστε σπίτια σας), αλλά δε μας είπε.
Και συνεχίσαμε απτόητοι με το επόμενο λεωφορείο.
Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμασταν στο μετρό παρέα με πλήθος άλλες χήρες και κοράκια.
Το θέαμα θα πρέπει να ήταν σκιαχτικό, γιατί τα περισσότερα παιδάκια που περίμεναν στους σταθμούς με τους γονείς τους, αρνούνταν να μπουν στο τρένο με όλη αυτή τη μαυρίλα.
Να σημειώσω εδώ, μιας και είπαμε για παιδάκια, οτι στη συγκέντρωση συμμετείχαν και αρκετοί γονείς με τα πιτσιρίκια τους - έχει σημασία...
Τέλος πάντων, κάποτε φτάσαμε.
Βγαίνοντας απο το σταθμό του Συντάγματος, μείναμε μαλάκες με το πλήθος που είχε μαζευτεί.
Και ήταν όλοι τόοοοοσο ήσυχοι, που προς στιγμήν σκέφτηκα "Ρε λες να πετύχει τελικά;"
Τρια δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα την πρώτη σφυρίχτρα.
ΟΚ. Ακόμη εδώ είμαστε, δεν έχουμε περάσει τα σύνορα, ούτε έχουμε διακτινιστεί σε μια άλλη χώρα, όπου η ιδέα "σιωπηλή διαμαρτυρία" δεν προκαλεί αυθόρμητο αχαχουχα.
Μέσα στον γενικό χαμό, βρήκαμε ως εκ θαύματος τους υπόλοιπους τρεις της παρέας. Νερό πάλι δε βρήκαμε - τουλάχιστον όχι κρύο.
Για κάμποση ώρα περιφερόμασταν άσχετα, ψάχνοντας για καμιά περιβαλλοντική οργάνωση να ρωτήσουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ως εθελοντές. Τελικά βρήκα μόνο αυτούς τους τύπους, οι οποίοι περιπολούν στην Πάρνηθα (μόνο;) για την πρόληψη δασικών πυρκαγιών. Κάτι είναι κι αυτό...





ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ
Κατά τα άλλα, μαζέψαμε ένα πάκο φυλλάδια με περιεχόμενο αμιγώς πολιτικό - μη σου πω και κομματικό - που κατέληγαν όλα στο ίδιο ρεζουμέ: Μην ψηφίσετε αυτούς, ψηφίστε εμάς που έχουμε και οικολογικές ευαισθησίες. Και δημεύουμε και την εκκλησιαστική περιουσία άμα λάχει!
Κάποιοι απο αυτούς που έπαιρναν τα φυλλάδια πάλι, δεν ξέρω πόσο καίγονται για τα δάση, για την καθαριότητα της πόλης πάντως καρφάκι δεν τους καίγεται. Αρκετοί μάλιστα, πριν τα πετάξουν στο δρόμο, τα έκοβαν μικρα κομματάκια - έξτρα πόντοι δυσκολίας για τον οδοκαθαριστή της επόμενης μέρας...
Στο οδόστρωμα έβλεπες επίσης: μπουκαλάκια νερού, πλαστικά ποτήρια καφέ (τρελή δουλειά το everest) και πολλές πολλές πολλές γόπες (δύο απο τις οποίες δικές μου, το ομολογώ). Όμορφα......

ΧΩΡΙΣ ΦΩΝΕΣ
Βαθιά ανάσα και αισιόδοξες σκέψεις. Τουλάχιστον δεν ακούμε ντουντούκες.
Πέντε δευτερόλεπτα μετά την ακούω. Όχι γενικώς, τη ντουντούκα ακούω. Μπα, ιδέα σου θα 'ναι...
Γυρίζω να δω. Δεν είναι ιδέα σου.
Ένας τύπος κρατάει το μικρόφωνο και προσπαθεί να διαβάσει κείμενο απο κάποιο απο τα φυλλάδια που κρατάμε κι εμείς στα χέρια μας.
Ένας δεύτερος κρατάει τη ντουντούκα. Δεν προσπαθεί να διαβάσει τίποτα. Ευτυχώς.
Πίσω τους ακολουθεί κοπελίτσα που βαράει παλαμάκια (!!!). Πίσω της δεν ακολουθεί κανείς. Κάνουν μερικά βήματα και εξαφανίζονται στο πλήθος.
Παράνοια.

ΧΩΡΙΣ ΠΑΝΟ
Ψυχραιμία. Τουλάχιστον δε βλέπουμε πανό.
Ο διπλανός μου με τραβάει στην άκρη. Μήπως θέλει να γνωριστούμε καλύτερα;
Όοοοοχι. Απλά έχει δει κάτι να πλησιάζει. Is it a bird? Is it a plane? Όχι.
Μια πορεία. Κανονική. Με τα πανό της, τα συνθήματά της, κομπλέ.
Κάτι χιλιάδες κόσμος είναι αυτός, να μην εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία;
Πλέον τα 'χω πάρει άσχημα και κάποιος πρέπει να την πληρώσει. Την πληρώνει τελικά άσχετη - και κάπως κουνημένη - κυριούλα που είχε την κακή ιδέα να μας πλησιάσει με επιθετικό ύφος και ανεβασμένο τόνο φωνής. Προλαβαίνω να της τα χώσω για κανένα πεντάλεπτο, προτού τραπεί εις άτακτον φυγήν.
Ο καλός μου αποφασίζει οτι αυτή μάλλον είναι η κατάλληλη ώρα να με μπουγελώσει. Πριν φάμε κανα βρωμόξυλο.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
Μ' ετούτα και μ' εκείνα έχει βραδιάσει πια. Ανεβαίνουμε προς τη Βουλή και σα να αναθαρρεύω κάπως. Οι περισσότεροι παραμένουν στην πλατεία. Χωρίς πανό. Χωρίς συνθήματα. Κρίμα που οι λίγοι μπορούν να χαλάσουν την προσπάθεια των πολλών. Και σου μένει στο τέλος μια πικρίλα στο στόμα...
Ανεβαίνουμε που λες τα σκαλιά της πλατείας. ΈΞω απο τη Βουλή, κάποιοι έχουν ανάψει φωτιά. Χωρίς φασαρίες. Ήσυχα κι ωραία. Κόσμος πολύς στριμώχνεται σε όλο το δρόμο. Μαζί και οι γονείς με τα παιδάκια που λέγαμε πριν. Και ξαφνικά ΜΠΑΜ!
Είμαστε μακριά απο το σκηνικό. Δεν είδα τί συνέβη. Απο τους γύρω μου ακούω "οι μπάτσοι ρίχνουν κροτίδες". Σύμφωνα με τις σημερινές ειδήσεις, "οι άνδρες των ΜΑΤ προχώρησαν σε ρίψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης όταν αντιλήφθηκαν ύποπτες κινήσεις αναρχικών στο χώρο".
Έξω απο τη Βουλή, το μόνο που αντιληφθήκαμε ήταν το ΜΠΑΜ. Κι ύστερα ήρθαν τα συνθήματα. Τα γνωστά. "Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι", "Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή". Τίποτα πρωτότυπο.
Κι άλλο ΜΠΑΜ. Και ξαφνικά ο κόσμος χωρίζεται στα δύο: σ' εκείνους που τρέχουν προς το νταβαντούρι και σ' εκείνους που τρέχουν να φύγουν απο το νταβαντούρι. Οι πρώτοι αδιαφορούν για τους δεύτερους. Οι δεύτεροι - κυρίως μεγαλύτεροι σε ηλικία και κοριτσάκια - προσπαθούν να αποφύγουν τους πρώτους, που τους σπρώχνουν στην άκρη, βγάζοντας παράλληλα απο τα σακίδια τον απαραίτητο εξοπλισμό: μάσκες, κράνη, μαντίλια και τα ρέστα παγωτό.
Τί κάνει η αστυνομία για να ελέγξει την κατάσταση; Ρίχνει και τρίτη κροτίδα. Και τέταρτη. Και πέμπτη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι και αναρωτιέμαι: αν ένας απο αυτούς γλιστρήσει, πέσει και πόδοπατηθεί, αν κάποιος σκοντάψει, κουτρουβαλήσει τα σκαλιά και σπάσει οτιδήποτε (απο αστράγαλο μέχρι λαιμό), ποιός θα αναλάβει την ευθύνη; Μήπως η αστυνομία, που στο κάτω-κάτω προκάλεσε όλο τον πανικό; Ούτε εσύ το βλέπεις ε;
Δεν προλαβαίνω να αναρωτηθώ για πολύ. Με τραβάνε οι υπόλοιποι και φεύγουμε με τα πόδια προς Ευαγγελισμό. Στο δρόμο πέφτουμε πάνω σε μια πολύ παράξενη εικόνα: τρεις κλούβες κλείνουν κατά πλάτος το δρόμο, τα ΜΑΤ παραταγμένα μπροστά και πίσω τους ένα τεράστιο, πανέμορφο φεγγάρι! Έκανα και απόπειρα να φωτογραφίσω το θέαμα. Άθλιο αποτέλεσμα, αλλά δίνει μια ιδέα:




Κατεβαίνοντας στο σταθμό της Κατεχάκη, έχουμε μία τελευταία αναπάντεχη συνάντηση με τους φίλους μας τα ΜΑΤ: τρεις διμοιρίες με πλήρη εξάρτυση κατευθύνονται με το μετρό προς το Σύνταγμα. Προφανώς για να ελέγξουν το πλήθος κι αυτοί, όπως είχαν κάνει με τόση επιτυχία οι συνάδελφοί τους προηγουμένως...

Κατεβαίνοντας προς την αποβάθρα, τα άξια αυτά τέκνα του αθάνατου ελληνικού πνεύματος κρίνουν σκόπιμο να φωνάζουν ο ένας στον άλλο, να χτυπούν τις ασπίδες τους όπου βρουν και γενικά δημιουργούν μία τρελή βαβούρα, ενώ παράλληλα κοιτούν προκλητικά έντονα τους παγωμένους επιβάτες ("Ρε μπας κι έγινε πραξικόπημα;") σχολιάζοντας διακριτικότατα ("Πω ρε μαλάκα ένα μουνιιι!!!").

Αυτά τα μπόλικα είδα εγώ, ο άσχετος και μη δικτυωμένος πολίτης που τραβήχτηκα στο Σύνταγμα χθες να εκφράσω την αγανάκτηση και το θυμό μου.

Στο εξης θα αγανακτώ και θα θυμώνω σπίτι μου. Όχι γιατί οι προθέσεις των διοργανωτών δεν ήταν καλές. Οι καλύτερες. Και αυτό φάνηκε απο τον κόσμο που έπιασε το μήνυμα - θρηνούμε στην κηδεία του μέλλοντός μας - και φέρθηκε ανάλογα. Κι αυτοί ήταν οι περισσότεροι.

Αλλά αυτή την καπηλεία δε γουστάρω να τη βλέπω, όπως δε γουστάρω να ακούω απο 18χρονά με αφάνα και φιογκάκι ατάκες του τύπου "μαλάκα δε γουστάρεις τρελά να τα σπάσουμε τώρα;", λες κι είναι πρώτο τραπέζι πίστα στην Κελεκίδου...

28 August 2007

Το βλέπεις αυτό παιδί μου;












- Ναι μαμά. Τί είναι;
- Δάσος παιδί μου. Είχαμε πολλά τέτοια κάποτε.


Παρεπιπτόντως, μου έχει έρθει απο πολλές μεριές αυτό το mail:




ΟΚ ρε παιδιά, και μαύρα θα βάλω, και στο Σύνταγμα θα τρέξω, και θα το προωθήσω το μήνυμα όπου μπορώ.
ΑΛΛΑ
Αφενός επιτρέψτε μου να διατηρήσω τις αμφιβολίες μου για το κατά πόσο μπορούμε να "διαμαρτυρηθούμε σιωπηλά".
Αφετέρου δεν καταλαβαίνω ποιανού ο κώλος θα ιδρώσει με όλα αυτά. Και για την Πάρνηθα τα ίδια κάναμε. Και λοιπόν;
Είπε η Nobody σε σχόλιό της σχετικά με το θέμα: Αυτοί μόνο για τις εκλογές νοιάζονται.
Συμφωνώ απολύτως.
Γι' αυτό, την Κυριακή των εκλογών - και όλες τις Κυριακές όλων των εκλογών που θα ακολουθήσουν - θα τους ρίξω πέντε βαρβάτα φάσκελα και δε θα περάσω ούτε απ' έξω απο το εκλογικό κέντρο.
Και το ίδιο θα προτείνω σε όποιον ξέρω και δεν ξέρω.
Κι αν ποτέ αποκτήσω παιδιά, το ίδιο θα προτείνω και σ' αυτά.
-Γιατί μαμά;
-Γιατί αυτοί οι καραγκιόζηδες που διεκδικούν την ψήφο σου παιδί μου, είναι οι ίδιοι που σου στέρησαν το μέλλον σου, και το μέλλον των παιδιών σου, και το μέλλον των παιδιών των παιδιών σου.






17 August 2007

Humphrey, we're leaving

Μαζεύω τα μπογαλάκια μου, τα 47 αντηλιακά μου, τον Stephen King μου, 2-3 μαγιώ και μερικά τσιτάκια για το βράδυ και πάω για βουτιές ακριβώς εδώ:


Φεύγω ήσυχη.
Ό,τι δάσος είχε απομείνει, το κάψαμε χτες - να ζήσουμε να το θυμόμαστε.
Αν και δεν το βλέπω να ζούμε για πολύ ακόμη έτσι όπως πάει η δουλειά.
Και, όπως έλεγε κι η γιαγιά μου, "δεν έχουν τσέπες τα σάβανα παιδάκι μου" - ακούει κανένας εργολάβος απ΄αυτούς που αύριο θα χτίζουν στα καμμένα; Μπα.
Alors
Σε όσους θα φύγουν ΚΑΛΕΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!
Σε όσους μόλις γύρισαν ΚΑΛΗ ΕΠΑΝΕΝΤΑΞΗ!
Σε όσους ούτε έφυγαν, ούτε θα φύγουν ΚΑΛΑ ΚΟΥΡΑΓΙΑ!
Τα λέμε απο Σεπτέμβρηηη!!!

14 August 2007

Ευχαριστώ μαμά πατρίδα...

... που εδώ και δυο μέρες στέλνεις στην πόρτα μου τα εκλεκτότερα εκ των τεκνών που σε υπηρετούν!
I love doing business with the army!!!!!!!!
PS: Το τελευταίο στρατοτεκνό μ' έπιασε να διαβάζω αυτό το blog με τον διακριτικότατο τίτλο - πάλι ρόμπα γίναμε...

13 August 2007

Σας βλέπω...

Όλους εσάς που οδηγείτε νυσταγμένοι κάθε πρωι.
Οι περισσότεροι πηγαίνετε στη δουλειά, εξ ου και το σούπερ μουρτζούφλικο ύφος, τα τρελά νεύρα κλπ.
Αν έχετε ήδη πάρει την άδειά σας, τα πράγματα είναι κάπως καλύτερα. Επίσης και αν έχετε στείλει τη φαμίλια στο χωριό και ζείτε το revival της μπακουρο-επανάστασής σας. Σας παρατηρώ να σκαλίζετε τις μύτες σας νομίζοντας οτι δε σας βλέπει κανείς και σας οραματίζομαι χαλαρά στον καναπέ, σε Αλ Μπάντι κατάσταση, με το ένα χέρι μέσα στο (κίτρινο μπροστά, καφέ πίσω) σώβρακο, να κάνετε ζάπινγκ στα τσοντοκάναλα, ενώ γύρω σας συσσωρεύονται σε οροσειρές κουτάκια μπύρας και πακέτα απο το μοναδικό ανοιχτό ντελιβεράδικο της γειτονιάς "Ο Μερακλής".
Έχετε διάθεση να πλακωθείτε με όλους τους υπόλοιπους χρήστες του δρόμου, ιδίως δε με αυτούς που φέρουν βαλίτσες, σακ βουαγιάζ και το χαζό χαμόγελο που φωνάζει απο χιλιόμετρα "ΦΕΥΓΩ ΚΟΡΟΪΔΑΑΑΑ".
Αν δεν είστε μόνοι στο όχημα και δεν κουβαλάτε την προίκα σας, τότε είστε σίγουρα οικονομικοί μετανάστες απο ποιός-ξέρει-πού. Ένας απο την παρέα έχει αγοράσει μεταχειρισμένο hyundai, στο οποίο βάζετε βερεσέ βενζίνη για να πηγαίνετε άνετα στη δουλειά σας. Βέβαια, το "άνετα" είναι μια έννοια σχετική, γιατί πόσο άνετα μπορεί να χωρέσουν έξι άτομα στο hyundai; Δεν έχετε καμία διάθεση να πλακωθείτε με κανέναν, γιατί το αφεντικό σας ξεπατώνει 16 ώρες την ημέρα, 7 μέρες τη βδομάδα και δε σας έχει μείνει κουράγιο ούτε να κατουρήσετε. Με έκπληξη διαπιστώνετε οτι οι άλλοι έχουν διάθεση να πλακωθούν μαζί σας, κι αυτό δεν οφείλεται στα ρατσιστικά τους αισθήματα - που είναι και πολύ trendy τελευταία - αλλά στην ελαφρώς αλλούτερη οδηγική σας συμπεριφορά.
Οι γυναίκες αισθάνεστε πολύ μπάζα, αφού όλο το χειμώνα δε βρήκατε ένα γκόμενο της προκοπής να σας πάρει με το άσπρο του κότερο - ή έστω με το F/B "Βόηθα Παναγιά" - μακριά απ' αυτή την κόλαση, σε μέρη εξωτικά κι ονειρεμένα, ενώ ταυτόχρονα να σας τραγουδά "ωωω κρουαζιέρα θα σε πάαωω". Αντί γι' αυτό, βρίσκεστε κολλημένες μέσα στο Matiz σας, χρώματος σαπουνί, φορώντας το σούπερ καλοκαιρινό συνολάκι με όλα του τα αξεσουάρ γιατί ποτέ δεν ξέρεις, μπορεί σήμερα να τρακάρετε (κυριολεκτικά) τον τέλειο γκόμενο. Προσηλωμένες στο στόχο σας, κοζάρετε επιμελώς ό,τι έχει απομείνει να κυκλοφορεί σε αρσενικό. Απελπίζεστε και αποφασίζετε να πνίξετε τον πόνο σας βάφοντας νύχι.
Ναι, είμαι λίγο κακιά σήμερα, το ξέρω.
Είναι που μετράω μέρες ως το Σάββατο, οπότε έχω το ακαταλόγιστο.
Είναι επίσης που βαριέμαι αφόρητα στη διαδρομή για τη δουλειά, το λεωφορείο είναι άδειο, στο ράδιο παίζουν όλες οι τελευταίες σκυλομαλακίες, οπότε την πληρώνουν οι οδηγοί της Μεσογείων...
Καλή εβδομάδα!
PS: Κάτι σας έχει πιάσει όλους τώρα τελευταία κι έχετε μπερδέψει το δρόμο με πίστα για συγκρουόμενα έτσι;
Δεν εξηγείται αλλιώς. Όλοι κάπου κοπανάτε - σε κάδους, κολωνάκια, στον μπροστινό, στον πισινό. Ιδίως στο παρκάρισμα, γίνεται της πουτάνας απο κοπανήματα. Και έχετε και μία χαρακτηριστική "δε γαμιέται" άνεση! Ανεξήγητο...

06 August 2007

Creta farm

Πάει κι αυτόοοοοοο.....

Πήγαμε Σητεία, παντέψαμε τη Ρ. με τον Μ. (παρά τις φιλότιμες προσπάθειές μας να τη μεταπείσουμε), φάγαμε και ήπιαμε τον κώλο μας σε προεόρτια και μεθεόρτια (γερά στομάχια οι Κρητικοί τελικά...), κάναμε και κάτι ψιλομπανάκια, τα μαζέψαμε και γυρίσαμε πίσω στην Αθήνα να βράσουμε στο ζουμί μας.

Τί μας έμεινε;


Ο άθλιος καρόδρομος που οι ντόπιοι έχουν το θράσος να αποκαλούν "εθνική οδό" και συνδέει το Ηράκλειο με το νομό Λασιθίου:


Δυστυχώς δεν έχω φωτογραφικό ντοκουμέντο να σας δείξω, καθώς τα χέρια μου ήταν απασχολημένα - κοινώς είχα γραπωθεί απο χειρολαβές/καθίσματα/πόρτες/παράθυρα/οτινάναι, ενώ παράλληλα έβγαζα άναρθρες κραυγές τρόμου σε κάθε στροφή (ο δρόμος καβαλάει βουνό-μιλάμε για ΠΟΛΛΕΣ στροφές!!!) όπου μετά βίας χωρούσε ένα μεσαίου μεγέθους αυτοκίνητο, ενώ απο το αντίθετο ρεύμα περνούσαν νταλίκες, μπετονιέρες, σκαπτικά και άλλα τεράστια οχήματα (υποτίθεται οτι γίνονται εργασίες διαπλάτυνσης της "εθνικής"). Πέρασα 2 αξέχαστες ώρες αντιμέτωπη με το δίλημμα: "Περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης έχουμε αν τρακάρουμε με το βραχο ή αν πέσουμε στο γκρεμό;"

Για να είμαστε δίκαιοι πάντως, οφείλω να ομολογήσω πως οι ντόπιοι οδηγοί είναι εξυπηρετικότατοι με εμάς τους αδαείς ξένους - μέχρι και για μπλόκο της τροχαίας μας προειδοποίησαν, το οποίο σημειωτέον είχε στηθεί στη ΜΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΕΥΘΕΙΑ αυτού του ανεκδιήγητου δρόμου!!!

Extra bonus points: Ανηφόρα. Ορατότης μηδέν. Αριστερά βουνό. Δεξιά φαράγγι. Μπροστά φορτηγό-αντίκα φορτωμένο με τεράστιους κορμούς δέντρων που σέρνονται στην άσφαλτο. ΒΟΗΘΕΙΑΑΑΑΑ!!!!!!


Ο γάμος


Δεν ήταν ο κλασικός γάμος που περιμένεις να δεις στην Κρήτη.

Ήταν ο κλασικός γάμος που περιμένεις να δεις στην Αθήνα. Πολύ όμορφος, αλλά απο couleur local μηδέν. Δε με χάλασε ιδιαίτερα, γιατί ένα άγχος το 'χα μην αρχίσουν να παίζουν τίποτα μπαλωθιές.

Υπέροχο ξωκλήσι, μικρό και χαριτωμένο:








Πορτοκαλί theme με λίγο λευκό. Πολύ της μόδας τελευταία η χρωματική αρμονία στους γάμους - από τις λαμπάδες ως το centerpiece της δεξίωσης, όλα σετάκι. Γουστάρω!!!








Λαμπάδα και ανθοστολισμός με άσπρα και πορτοκαλί (??) τριαντάφυλλα. Μετά το τέλος του μυστηρίου, μαδήθηκαν μυστηριωδώς απο τους καλεσμένους...






Κορδέλες, τούλια - όλα πορτοκαλία. Μια ευγενική χορηγία της Fanta!!!



Δεξίωση με τα όλα της. Ορχήστρα, ξύδια, μάσες και άλλα πολλά - τί να λέμε τώρα, δεν τα θυμάμαι και καλά...


Η αφεντιά μου με το centerpiece που λέγαμε σε εναλλακτική χρήση. Λεπτομέρεια-που-κάνει-τη-διαφορά: τα κλαδιά ελιάς είχαν κοπεί την προηγούμενη ημέρα απο τα χωράφια του γαμπρού!!!


Extra bonus: Η αξεπέραστη φιλοξενία των παιδιών και όλης της παρέας τους!


Είναι απίστευτο το πόσες φορές μας ευχαρίστησαν που μπήκαμε σε τόσο κόπο (ποιόν κόπο; σ' ένα αεροπλάνο μπήκαμε!) για να τους τιμήσουμε στο γάμο τους (που σιγά μην τον χάναμε!!!) και πραγματικά το εννοούσαν!


Να μην αναφερθώ καλύτερα στις άπειρες προσπάθειές μας να κεράσουμε κι εμείς μια φορά, έτσι για αλλαγή. Ίντριγκες, δολοπλοκίες, "απασχόλησέ τους εσύ κι εγώ πάω να πιάσω το σερβιτόρο", και τί καταφέραμε τελικά; Nada - ο σερβιτόρος ήταν σε κάθε περίπτωση κουμπάρος / αδερφός / μπατζανάκης / συνέταιρος κάποιου απ' την παρέα, με αποτέλεσμα όχι μόνο να μη μας αφήνει να πληρώσουμε, αλλά να μας κάνει και ρόμπα απο πάνω, με θεϊκές ατάκες τύπου: "Ακούς ρε μαλάκα, αυτή εδώ θέλει να κεράσει λέει!!!! Μουαχχαχαχαχαχαχαχααααααα!!!!!"...



Μπάνιο στον Ξερόκαμπο


Όπου Ξερόκαμπος εστί χωριουδάκι παραθαλάσσιο, ήσυχο και απομονωμένο, απο την πλευρά του Λιβυκού, στο οποίο φτάνεις ακολουθώντας άλλον ένα απο τους υπέροχους δρόμους της Κρήτης (στροφή-γκρεμός-στροφή-βουνο κ.ο.κ. επί 2 ώρες τουλάχιστον), αλλά αξίζει 100% την ταλαιπωρία.


Στη διαδρομή βλέπεις διάφορα αξιοπερίεργα, όπως ένα εγκαταλελειμμένο μοναστήρι στη μέση του πουθενά, δίπλα σε δύο τάφους (αμπρρρρρρ....):




Και, αφού έχεις γίνει φραπέ απ' τα στροφιλίκια, βλέπεις αυτή την εικόνα και το στομάχι αρχίζει κάπως να 'ρχεται στη θέση του:




Η παραλία που θα δείτε στις παρακάτω φωτό δεν έχει όνομα. Οι ντόπιοι την έχουν βαφτίσει "τα κρινάκια" γιατί μέσα στην άμμο φυτρώνουν (όχι περικοκλάδες, αλλά...) ... κρινάκια!!! Ένας χωματόδρομος φτάνει σχετικά κοντά (μόνο αν έχεις 4x4 ή κάτι ανάλογο) και μετά κάνε κουράγιο καρδιά μου, γιατί αρχίζει ο ποδαρόδρομος... (προσοχή στα γαϊδουράγκαθα)


Αφού έχεις περάσει του Χριστού τα πάθη, φτάνεις τελικά εδώ:



Τί θα βρεις;


Ψιλή άμμο, τόσο καυτή που μέχρι έγκαυμα μπορεί να πάθεις (το έμαθα φέτος απο πρώτο χέρι...)


Την πιο καθαρή θάλασσα που μπορείς να φανταστείς, ζεστή σαν τη μπανιέρα σου στα ρηχά. Πιο μέσα έχει κάτι ρευματάκια ψιλομπούζι - ό,τι πρέπει για σύσφιξη. Και μπόλικα ψαράκια!!!


Άλλους 4-5 εξίσου πειραγμένους μ' εσένα, αραχτούς στη σκιά. Για ηλιοθεραπεία ξέχνα το - απο το απόγευμα και μετά ίσως...


Στάνταρ μία οικογένεια Γερμανών γυμνιστών με πλήρη εξάρτιση και τα κουτσούβελά τους να πλατσουρίζουν ήσυχα ήσυχα, χωρίς να ενοχλούν κανέναν!




Τί μπορείς να κάνεις;


ΤΑ ΠΑΝΤΑ!


Παίξε ρακέτες, τάβλι, κοιμήσου, κάνε σεξ - κανείς δε θα ενοχληθεί, γιατί απλούστατα κανείς δεν ασχολείται μαζί σου - Τ Ε Λ Ε Ι Α!!!!!


Bonus τελευταίο και τυχερό:


Ο Ξερόκαμπος είναι ένας ξερός κάμπος (duh!). Νερό γιόκ. Τί να σου κάνει κι ο έρημος ο αγρότης. Κάπως πρέπει να ποτίσει τα λιόδεντρα...


Κι αφού η κρατική μέριμνα αδιαφορεί, είπε να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να βρει εναλλακτικές μεθόδους άρδευσης. Ιδού: