THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

16 April 2007

Je t' aime 5 (το αγαπημένο μου) - Σεξ γαρδούμπα και ντονέρ

ΤΟ ΑΠΟΛΥΤΑ ΚΟΛΛΗΤΙΚΟ ΡΕΦΡΕΝ:
ΤΑΣ ΚΕΜΠΑΠ ΚΕΜΠΑΠ
ΓΑΡΔΟΥΜΠΑ!
ΣΙΣ ΚΕΜΠΑΠ ΚΕΜΠΑΠ
ΝΤΟΝΕΡ!

Je t' aime 4 (χρεωστούμενο) - Βας βας βας


Je t' aime 3 - Το θέλει ο άνθρωπος (& διευκρίνηση)

Σάββατο βράδυ - τί βράδυ δηλαδή που κόντευε να ξημερώσει, λέμε τώρα - μόλις έχω επιστρέψει απο ηρωική έξοδο και ανοίγω τιβούλα να χαζέψω μέχρι να με ρημαδοπάρει ο ύπνος.
Και πέφτω πάνω σε ΑΥΤΟΥΣ τους απίστευτους τύπους!!!
Τους οποίους προφανώς τους ήξερε όλος ο κόσμος κι ο ντουνιάς, γιατί όταν την επόμενη μέρα θέλησα να μοιραστώ τη φανταστική μου ανακάλυψη, όλοι με κοιτούσαν με οίκτο τύπου "α το κακόμοιρο, μην το παρεξηγείτε, τώρα το βγάλαμε απ' τη σπηλιά, έχει 30 χρόνια να δει άνθρωπο"...
ΑΥΤΟΙ λοιπόν παιδιά μου είναι ο καινούριος θίασος της αξιολάτρευτης Κας Πάνια. Μην τους περνάτε για τίποτις τυχάρπαστους -όοοοοχι! Έχουν βγάλει και τσιντί, το οποίο μάλιστα πουλάει σαν τρελό (αμ πως!)!!!!
Έχει κι άλλους, αυτοί οι 3 όμως είναι οι πιο γαμάτοι νομίζω.
ΑΑΑΑ! Κι ο Παρασκευάς βεβαίως βεβαίως! Τρισμέγιστη παράλειψη, επανορθώνω άμεσα STOP.

Je t' aime 2 - Έτσω απ' τα δόντια

ΜΑΛΑΜΩ RULES!!!


Je t' aime 1 - Ο σχιζοφρενής δολοφόνος με το πριόνι

ΔΕΝ ΚΟΛΩΝΕΙ ΛΕΜΕΕΕΕΕ!!!!

12 April 2007

Σύνδεση με Κάιρο

Τις διακοπές του Πάσχατος άλλοι τις περάσαμε στα χωριά μας, άλλοι στα σπίτια μας και κάποιοι τυχεροί την έκαναν για μέρη ξωτικά κι ονειρεμένα.

Ευτυχώς μας έφεραν πίσω όμορφες εικόνες για να ξεπεράσουμε όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα το post-easter depression - αν μας είχε πιάσει δηλαδή κάτι τέτοιο.

Κυρίες και κύριοι, απολαύστε Αίγυπτο να γεμίσει ο μάτης σας χρώματα:















Edit: Click to enlarge - ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΚΑΤΑΦΕΡΑ!!!!!

05 April 2007

Αποβολές

Η αποβολή είναι κακό πράγμα.

Το εμπεδώνεις απο τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου η αποβολή χρησιμοποιείται απο εκατοντάδες ταλαιπωρημένους δασκάλους ως έσχατη απειλή, μπας και λουφάξουν τα σκασμένα και τους αφήσουν να κάνουν τη δουλειά τους.
Το εμπεδώνεις κι αλλιώς, πιο βάρβαρα, ως ενήλικας.

Ας το πάρω αλλιώς.
Πριν ένα περίπου μήνα άρχισα να συνειδητοποιώ οτι κάτι δεν πάει καλά με τον οργανισμό μου. Ζαλάδες, υπνηλία και γενικά μια περίεργη διάθεση με τρελά mood swings και άλλα ενοχλητικά συμπτώματα. Ύστερα ήρθε η καθυστέρηση, υστερότερα το τεστ και υστερότατα ο γυναικολόγος, ο οποίος μου επιβεβαίωσε αυτό που ήδη είχα αρχίσει να ψιλιάζομαι, αλλά έκανα την κορόιδα μπας και τη γλυτώσω: εγκυμοσύνη...

Ακολούθως πανικός.
Συγγενείς στα πρόθυρα υστερίας - για διαφορετικούς λόγους ο καθένας -, μέλλοντα παππούδια να καταστρώνουν περίπλοκα σχέδια αποταμίευσης για "να σπουδάσουμε το παιδί" (εμείς που κανείς δε μάζευε χρήματα για να μας σπουδάσει πώς σκατά τα καταφέραμε απορώ...), μέλλων πατέρας σε κρίση ταυτότητας τύπου "ποιός είμαι", "πού πάω", "είμαι έτοιμος να γίνω γονιός" και τα ρέστα και μέσα σ' όλη αυτή την παράνοια, η μέλλουσα μαμά να παρακολουθεί απαθέστατη, λες και όλοι αυτοί προγραμμάτιζαν το μέλλον κάποιου άλλου, τη ζωή ενός ξένου που δε μας πολυενδιαφέρει, αλλά παρακολουθούμε τις εξελίξεις απο απλη, κουτσομπολίστικη περιέργεια.

Εν τω μεταξύ, στη μέση μπήκαν και τα διάφορα διαδικαστικά.
Στο θέμα γάμος είμαστε αμφότεροι απολύτως αντίθετοι, οπότε όλα καλά.
Έλα όμως που η αναγνώριση παιδιού εκτός γάμου απαιτεί μια διαδικασία ουσιαστικά απαγορευτική, με όλη τη γραφειοκρατία του κόσμου να σε πλακώνει μέχρι να πεις "Ημαρτον, παντρεύομαι να ξεμπερδεύω!"
Τί μένει λοιπόν; Το δημαρχείοοοο....
Με βαριά καρδιά βέβαια (σε κανέναν δεν αρέσουν οι συμβιβασμοί, ιδίως όταν αυτοί αφορούν τον τρόπο που θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου), την πήραμε κι αυτή την απόφαση. Ευτυχώς δεν προχωρήσαμε και στις σχετικές ενέργειες - θα ήταν εντελώς περιττό άλλωστε...

Κι ένα ωραίο πρωί, ήρθε η αιμορραγία.
Στην αρχή μερικές σταγόνες μόνο.
Ως άπειρη σ' αυτά τα θέματα, ρώτησα καναδυό μαμάδες που είχα πρόχειρες.
"Φυσιολογικό", αποφάνθηκαν. Συμβαίνει, λέει, όταν περνάς απο τον ένα μήνα της κύησης στον επόμενο.
Πείστηκα.
Μέχρι το βράδυ, οι σταγόνες είχαν γίνει πλημμύρα, ενώ είχε σκάσει μούρη κι ένας ύπουλος πόνος. Χωρίς ιδιαίτερη ένταση, αλλά με διάρκεια.

Το άλλο πρωί η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.
Τηλέφωνο στο γιατρό.
"Τρέχα για υπέρηχο. Πιθανή αποβολή".
Κι όπως ήταν φυσικό, είχε δίκιο.
Εκείνη την ημέρα θα έπρεπε κανονικά να ακούσουμε μια δεύτερη καρδούλα να χτυπάει μέσα μου.


Η αποβολή είναι κακό πράγμα.
Ιδίως όταν, μετά απο πολλή σκέψη, το έχεις πάρει τελικά απόφαση οτι, όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος, εσύ θα φτάσεις ως το τέλος.

Anyways...
Ας είμαστε όλοι καλά και ας περάσουμε χαρούμενα και ήρεμα το Πάσχα παρέα μ' εκείνους που αγαπάμε. Όλα τα άλλα βρίσκονται!