Τί είδε ο Ιάπων στο Σύνταγμα

Κατ' αρχήν να ομολογήσω οτι βαριόμουν ΦΡΙΚΤΑ να κατέβω κέντρο.
Έκανε ζέστη, μόλις είχα γυρίσει απ' τη δουλειά, νύσταζα...
Τελικά μ' έφαγε η πρεμούρα μου να "διαδώσω το μήνυμα" και με τράβηξαν με το ζόρι, χρησιμοποιώντας το ατράνταχτο επιχείρημα "εσύ μας έστειλες το mail για τη συγκέντρωση - έλα να πακετωθούμε παρέα".
Ντύθηκα λοιπόν μαύρη χήρα και μαζί με τα δύο κοράκια μου φορτωθήκαμε στο λεωφορείο.
Τρεις στάσεις μετά και ενώ το λεωφορείο ήταν σταματημένο, ένας πεζός ήρθε με φόρα, στούκαρε πάνω του και άνοιξε το κεφάλι του.
Ο πεζός...
Έπεσε πάνω στο λεωφορείο...
Θα έπρεπε ίσως να μας πει κάτι αυτό το γεγονός (καθήστε σπίτια σας), αλλά δε μας είπε.
Και συνεχίσαμε απτόητοι με το επόμενο λεωφορείο.
Λίγη ώρα αργότερα βρισκόμασταν στο μετρό παρέα με πλήθος άλλες χήρες και κοράκια.
Το θέαμα θα πρέπει να ήταν σκιαχτικό, γιατί τα περισσότερα παιδάκια που περίμεναν στους σταθμούς με τους γονείς τους, αρνούνταν να μπουν στο τρένο με όλη αυτή τη μαυρίλα.
Να σημειώσω εδώ, μιας και είπαμε για παιδάκια, οτι στη συγκέντρωση συμμετείχαν και αρκετοί γονείς με τα πιτσιρίκια τους - έχει σημασία...
Τέλος πάντων, κάποτε φτάσαμε.
Βγαίνοντας απο το σταθμό του Συντάγματος, μείναμε μαλάκες με το πλήθος που είχε μαζευτεί.
Και ήταν όλοι τόοοοοσο ήσυχοι, που προς στιγμήν σκέφτηκα "Ρε λες να πετύχει τελικά;"
Τρια δευτερόλεπτα αργότερα άκουσα την πρώτη σφυρίχτρα.
ΟΚ. Ακόμη εδώ είμαστε, δεν έχουμε περάσει τα σύνορα, ούτε έχουμε διακτινιστεί σε μια άλλη χώρα, όπου η ιδέα "σιωπηλή διαμαρτυρία" δεν προκαλεί αυθόρμητο αχαχουχα.
Μέσα στον γενικό χαμό, βρήκαμε ως εκ θαύματος τους υπόλοιπους τρεις της παρέας. Νερό πάλι δε βρήκαμε - τουλάχιστον όχι κρύο.
Για κάμποση ώρα περιφερόμασταν άσχετα, ψάχνοντας για καμιά περιβαλλοντική οργάνωση να ρωτήσουμε πώς μπορούμε να βοηθήσουμε ως εθελοντές. Τελικά βρήκα μόνο αυτούς τους τύπους, οι οποίοι περιπολούν στην Πάρνηθα (μόνο;) για την πρόληψη δασικών πυρκαγιών. Κάτι είναι κι αυτό...





ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ
Κατά τα άλλα, μαζέψαμε ένα πάκο φυλλάδια με περιεχόμενο αμιγώς πολιτικό - μη σου πω και κομματικό - που κατέληγαν όλα στο ίδιο ρεζουμέ: Μην ψηφίσετε αυτούς, ψηφίστε εμάς που έχουμε και οικολογικές ευαισθησίες. Και δημεύουμε και την εκκλησιαστική περιουσία άμα λάχει!
Κάποιοι απο αυτούς που έπαιρναν τα φυλλάδια πάλι, δεν ξέρω πόσο καίγονται για τα δάση, για την καθαριότητα της πόλης πάντως καρφάκι δεν τους καίγεται. Αρκετοί μάλιστα, πριν τα πετάξουν στο δρόμο, τα έκοβαν μικρα κομματάκια - έξτρα πόντοι δυσκολίας για τον οδοκαθαριστή της επόμενης μέρας...
Στο οδόστρωμα έβλεπες επίσης: μπουκαλάκια νερού, πλαστικά ποτήρια καφέ (τρελή δουλειά το everest) και πολλές πολλές πολλές γόπες (δύο απο τις οποίες δικές μου, το ομολογώ). Όμορφα......

ΧΩΡΙΣ ΦΩΝΕΣ
Βαθιά ανάσα και αισιόδοξες σκέψεις. Τουλάχιστον δεν ακούμε ντουντούκες.
Πέντε δευτερόλεπτα μετά την ακούω. Όχι γενικώς, τη ντουντούκα ακούω. Μπα, ιδέα σου θα 'ναι...
Γυρίζω να δω. Δεν είναι ιδέα σου.
Ένας τύπος κρατάει το μικρόφωνο και προσπαθεί να διαβάσει κείμενο απο κάποιο απο τα φυλλάδια που κρατάμε κι εμείς στα χέρια μας.
Ένας δεύτερος κρατάει τη ντουντούκα. Δεν προσπαθεί να διαβάσει τίποτα. Ευτυχώς.
Πίσω τους ακολουθεί κοπελίτσα που βαράει παλαμάκια (!!!). Πίσω της δεν ακολουθεί κανείς. Κάνουν μερικά βήματα και εξαφανίζονται στο πλήθος.
Παράνοια.

ΧΩΡΙΣ ΠΑΝΟ
Ψυχραιμία. Τουλάχιστον δε βλέπουμε πανό.
Ο διπλανός μου με τραβάει στην άκρη. Μήπως θέλει να γνωριστούμε καλύτερα;
Όοοοοχι. Απλά έχει δει κάτι να πλησιάζει. Is it a bird? Is it a plane? Όχι.
Μια πορεία. Κανονική. Με τα πανό της, τα συνθήματά της, κομπλέ.
Κάτι χιλιάδες κόσμος είναι αυτός, να μην εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία;
Πλέον τα 'χω πάρει άσχημα και κάποιος πρέπει να την πληρώσει. Την πληρώνει τελικά άσχετη - και κάπως κουνημένη - κυριούλα που είχε την κακή ιδέα να μας πλησιάσει με επιθετικό ύφος και ανεβασμένο τόνο φωνής. Προλαβαίνω να της τα χώσω για κανένα πεντάλεπτο, προτού τραπεί εις άτακτον φυγήν.
Ο καλός μου αποφασίζει οτι αυτή μάλλον είναι η κατάλληλη ώρα να με μπουγελώσει. Πριν φάμε κανα βρωμόξυλο.

ΑΣΤΥΝΟΜΙΑ
Μ' ετούτα και μ' εκείνα έχει βραδιάσει πια. Ανεβαίνουμε προς τη Βουλή και σα να αναθαρρεύω κάπως. Οι περισσότεροι παραμένουν στην πλατεία. Χωρίς πανό. Χωρίς συνθήματα. Κρίμα που οι λίγοι μπορούν να χαλάσουν την προσπάθεια των πολλών. Και σου μένει στο τέλος μια πικρίλα στο στόμα...
Ανεβαίνουμε που λες τα σκαλιά της πλατείας. ΈΞω απο τη Βουλή, κάποιοι έχουν ανάψει φωτιά. Χωρίς φασαρίες. Ήσυχα κι ωραία. Κόσμος πολύς στριμώχνεται σε όλο το δρόμο. Μαζί και οι γονείς με τα παιδάκια που λέγαμε πριν. Και ξαφνικά ΜΠΑΜ!
Είμαστε μακριά απο το σκηνικό. Δεν είδα τί συνέβη. Απο τους γύρω μου ακούω "οι μπάτσοι ρίχνουν κροτίδες". Σύμφωνα με τις σημερινές ειδήσεις, "οι άνδρες των ΜΑΤ προχώρησαν σε ρίψη χειροβομβίδων κρότου-λάμψης όταν αντιλήφθηκαν ύποπτες κινήσεις αναρχικών στο χώρο".
Έξω απο τη Βουλή, το μόνο που αντιληφθήκαμε ήταν το ΜΠΑΜ. Κι ύστερα ήρθαν τα συνθήματα. Τα γνωστά. "Μπάτσοι γουρούνια δολοφόνοι", "Να καεί το μπουρδέλο η Βουλή". Τίποτα πρωτότυπο.
Κι άλλο ΜΠΑΜ. Και ξαφνικά ο κόσμος χωρίζεται στα δύο: σ' εκείνους που τρέχουν προς το νταβαντούρι και σ' εκείνους που τρέχουν να φύγουν απο το νταβαντούρι. Οι πρώτοι αδιαφορούν για τους δεύτερους. Οι δεύτεροι - κυρίως μεγαλύτεροι σε ηλικία και κοριτσάκια - προσπαθούν να αποφύγουν τους πρώτους, που τους σπρώχνουν στην άκρη, βγάζοντας παράλληλα απο τα σακίδια τον απαραίτητο εξοπλισμό: μάσκες, κράνη, μαντίλια και τα ρέστα παγωτό.
Τί κάνει η αστυνομία για να ελέγξει την κατάσταση; Ρίχνει και τρίτη κροτίδα. Και τέταρτη. Και πέμπτη. Βλέπω γύρω μου ανθρώπους να τρέχουν πανικόβλητοι και αναρωτιέμαι: αν ένας απο αυτούς γλιστρήσει, πέσει και πόδοπατηθεί, αν κάποιος σκοντάψει, κουτρουβαλήσει τα σκαλιά και σπάσει οτιδήποτε (απο αστράγαλο μέχρι λαιμό), ποιός θα αναλάβει την ευθύνη; Μήπως η αστυνομία, που στο κάτω-κάτω προκάλεσε όλο τον πανικό; Ούτε εσύ το βλέπεις ε;
Δεν προλαβαίνω να αναρωτηθώ για πολύ. Με τραβάνε οι υπόλοιποι και φεύγουμε με τα πόδια προς Ευαγγελισμό. Στο δρόμο πέφτουμε πάνω σε μια πολύ παράξενη εικόνα: τρεις κλούβες κλείνουν κατά πλάτος το δρόμο, τα ΜΑΤ παραταγμένα μπροστά και πίσω τους ένα τεράστιο, πανέμορφο φεγγάρι! Έκανα και απόπειρα να φωτογραφίσω το θέαμα. Άθλιο αποτέλεσμα, αλλά δίνει μια ιδέα:

Κατεβαίνοντας στο σταθμό της Κατεχάκη, έχουμε μία τελευταία αναπάντεχη συνάντηση με τους φίλους μας τα ΜΑΤ: τρεις διμοιρίες με πλήρη εξάρτυση κατευθύνονται με το μετρό προς το Σύνταγμα. Προφανώς για να ελέγξουν το πλήθος κι αυτοί, όπως είχαν κάνει με τόση επιτυχία οι συνάδελφοί τους προηγουμένως...

Κατεβαίνοντας προς την αποβάθρα, τα άξια αυτά τέκνα του αθάνατου ελληνικού πνεύματος κρίνουν σκόπιμο να φωνάζουν ο ένας στον άλλο, να χτυπούν τις ασπίδες τους όπου βρουν και γενικά δημιουργούν μία τρελή βαβούρα, ενώ παράλληλα κοιτούν προκλητικά έντονα τους παγωμένους επιβάτες ("Ρε μπας κι έγινε πραξικόπημα;") σχολιάζοντας διακριτικότατα ("Πω ρε μαλάκα ένα μουνιιι!!!").

Αυτά τα μπόλικα είδα εγώ, ο άσχετος και μη δικτυωμένος πολίτης που τραβήχτηκα στο Σύνταγμα χθες να εκφράσω την αγανάκτηση και το θυμό μου.

Στο εξης θα αγανακτώ και θα θυμώνω σπίτι μου. Όχι γιατί οι προθέσεις των διοργανωτών δεν ήταν καλές. Οι καλύτερες. Και αυτό φάνηκε απο τον κόσμο που έπιασε το μήνυμα - θρηνούμε στην κηδεία του μέλλοντός μας - και φέρθηκε ανάλογα. Κι αυτοί ήταν οι περισσότεροι.

Αλλά αυτή την καπηλεία δε γουστάρω να τη βλέπω, όπως δε γουστάρω να ακούω απο 18χρονά με αφάνα και φιογκάκι ατάκες του τύπου "μαλάκα δε γουστάρεις τρελά να τα σπάσουμε τώρα;", λες κι είναι πρώτο τραπέζι πίστα στην Κελεκίδου...