????

Άντε και κατάλαβα οτι το "ΠΡΟΤΥΠΟ" είναι το template.

Αυτός ο "μετριασμός σχολίων" μπορεί κανείς να μου πει ΤΙ ΣΚΑΤΑ ΕΙΝΑΙ;;;;;;;;;;

Blogger in Greek - το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Δημοσίευση / επεξεργασία / δημιουργία νέας ΑΝΑΡΤΗΣΗΣ !!!???!!!???!!!???

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΑΧΑΧΑΧΑΧΟΥΧΑΧΑΧΑΧ!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Τίποτ' άλλο για δημοσίευση παιδιά;

Κανά σασί; Κανά σαζμάν; Καμιά τσιμούχα ίσως;

Σωστή η σκέψη για το localization, δε λέω, δίνει πρόσβαση σε άτομα που ενδεχομένως ήθελαν να στήσουν ένα βλογ αλλά κολλούσαν στα Αγγλικά.

Απο την άλλη βρε παίδες γιατί να μη γίνει μια σωστή δουλίτσα;

Σίγουρα το ζόρι της προθεσμίας είναι μεγάλο, έτσι όμως δε βγάζει κανείς άκρη!

Ας υπήρχε τουλάχιστον επιλογή γλώσσας...

Εναλλακτικές προτάσεις για τη γαμ%*$^νη την ανάρτηση (για να μη με πείτε γκρινιάρα): Κείμενο. Άρθρο. Καταχώρηση. Δε σας αρέσουν; Βρείτε κάτι καλύτερο!

Καύσων

Μερικά (όσα βγουν) σημάδια οτι οι ζέστες έχουν σφίξει επικίνδυνα

• Σκέφτομαι σοβαρά το ενδεχόμενο να ανάψω το ρημάδι το κλιματιστικό, παρ' όλο που μου προκαλεί πονοκέφαλο, ξηροφθαλμία, λυκόπιασμα και άλλες χαριτωμενιές.

• Οι γείτονες (όσοι έχουν απομείνει) τρίβουν τα ματάκια τους όταν διαπιστώνουν οτι μόλις βρήκαν θέση να παρκάρουν έξω απο το σπίτι τους και όχι 7 χιλιόμετρα μακριά. Όπως δεκαπενταύγουστος.

• Στο σούπερ μάρκετ έκανα τη δουλειά μου σε 10 λεπτά, παρά την πάγια τακτική της συγκεκριμένης αλυσίδας να εξυπηρετεί τους άπειρους πελάτες με όσο το δυνατόν λιγότερους ταμίες.

• Ένας πελάτης χθες κι άλλος ένας σήμερα τηλεφώνησαν πρωι-πρωι και απαίτησαν να παραδοθεί η παραγγελία τους μέχρι τις 11:30, γιατί 12 η ώρα το δημόσιο το κλείνει το μαγαζάκι. Α ρε αθάνατα ελληνικά στρατά!!!

• Ο δε ένας απο τους προαναφερθέντες είχε την καλοσύνη να με ενημερώσει οτι, αφού κλείσει το μαγαζάκι, το πρόγραμμα έχει βουτιές και καφεδιά στην παραλία. Ήμουν μία Κυρία: του ζήτησα να κάνει μια βουτίτσα και για μας που θα τηγανιστούμε. Παρέλειψα να συμπληρώσω "...στη γούρνα με τα πιράνχας παλιοπαπαρίδη, που θες να μου παίξεις τα νεύρα μεσημεριάτικο". Ουστ!

• Αναλωνόμαστε σε συζητήσεις τύπου "τί κοινό έχει ο μπακούρης, το πτυχίο και η γκαρσονιέρα" - αγγλιστί, όλα bachelor. Το λεξικό απέχει απο την καρέκλα μια απλωτή. Βαριέμαι να την κάνω. Βάρβαροι λαοί παιδί μου, τί περιμένεις...

• Πλακωμοί / μπινελίκια / βρωμόξυλο στο δρόμο σε καθημερινή βάση. Απορώ που βρίσκουν τη διάθεση.

• Ένα ακόμη θερμόμετρο έπεσε ηρωικά, στην προσπάθεια να λύσουμε την απορία της ημέρας: Αν έχει 45 υπό σκιάν, πόσο λες να φτάνει στον ήλιο στις 3 το μεσημέρι;;;

• Μεσημέρι και πάλι, και χτυπά το τηλέφωνο. Ακούγεται φωνή γνωστής - ξου ξου βελζεβούλη, μακριά απ' το κωλαράκι μας, μη σου τύχει, πολύ πολύ κακό συναπάντημα - "κυρίας". Ανακοινώνει ο βελζεβούλης: "Πήρα να σε ενημερώσω οτι έχω αχρίδια". Παύση. "Και ξέρεις γιατί έχω αχρίδια;" Μικρότερη παύση. "Γιατί έχω χ€ στην τράπεζα - ΑΧΑΧΑΧΑΧΑ - τουτουτουτου"...

Γι' αυτό σας λέω, να προσέχετε τους ψυχάκηδες αυτές τις μέρες - είναι σε έξαρση!

Ο ΓΑΜΟΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ!!!

Το Σάββατο που μας πέρασε παντρέψαμε το μικρό μας Κατερινιώ!

Το καλύτερο κορίτσι μας έφαγε η Σουηδία...

Χαλάλι της όμως, αφού έβγαλε ένα τόσο γλυκό τεκνό σαν το Johanάκι το αξίζει!

Αυτός ο γάμος είχε απ' όλα:

• Μπάρτσελο με τούρτα 007

Daniel Craig αααααααχχχχ.....

• Μπουζούκι - για να μην ξεχνιόμαστε

Romeo μπλιαααααααχχχχ.....

• Δίωρη περιπλάνηση για να βρούμε την εκκλησία (βρήκαμε όμως το Σούνιο!!!)

Ειδυλλιακό τοπίο παραλιακής - και κάτι κουτσουλιές στο τζάμι

• Θεϊκό σκηνικό που μας αποζημίωσε για την ταλαιπωρία με ήσυχο λιμανάκι από τη μία πλευρά...

Το ήσυχο λιμανάκι

• ... και beach bar με πριονοκορδέλες από την άλλη!!!

Οι πριονοκορδέλες

• Πάτημα στο γαμπρό

Αλλά με άψογο πατούμενο

• Άσπρα κουφέτα...

Με γεύση καρύδα και αμυγδαλάκι στη μέση - ό,τι έπρεπε!

• ... και πράσινα όλα τα υπόλοιπα!!!

Η πράσινη λαμπάδα

Η πράσινη τούρτα (γκραν σουξέ)

Ε καλά, δεν τα λέμε κι όλα - είχε και παραλειπόμενα ο γάμος

(τσιφτετέλια στα τραπέζια, sex dolls με στόμα σε σχήμα Ο και άλλα πολλά)

αλλά προκύπτει θέμα προσωπικών δεδομένων, ξέρετε τώρα...

(θα πουλήσω τις φωτο σε όποιον πληρώσει τα περισσότερα-ΧΑ!)

Ka-chinnnnnnnng AAAHHH!

Why don't you like me without making me try?

Τις τελευταίες μέρες νιώθω μια μιζέρια να με περιβάλλει....

ΞΟΥ ΞΟΥ ΚΑΚΙΑ ΜΙΖΕΡΙΑ!

Πολύ τον πάω τον τυπάκο!

Συμπαθέστατη φάτσα, χαριτωμένο ονοματάκι. Και η φωνή του μου θυμίζει το γάτο μου όταν έχει σηκωμάρες!

Εξαίρεση οι αλμπάνηδες, όχι κανόνας

Καιρό τώρα (προφανώς), η Αμαλία τα έχωνε στους μαλακοκαύληδες γιατρούς που απαιτούν το φακελάκι για να κάνουν τα αυτονόητα, εκμεταλλευόμενοι τον τρόμο μας μπροστά στην οποιαδήποτε αρρώστια.
Η Αμαλία έπασχε απο καρκίνο. Είχε κι αυτό εδώ το blog, το οποίο προσωπικά ανακάλυψα όταν έγινε θέμα στις ειδήσεις - δηλαδή πολύ αργά, η κοπέλα είχε ήδη πεθάνει...

Πριν 2 χρόνια διέγνωσαν στη μητέρα μου καρκίνο του παχέως εντέρου. Υπό νορμάλ συνθήκες, αυτό δεν είναι κάτι τόσο τρομερό. Πρόκειται για μορφή πλήρως ιάσιμη.

Παρ' όλα αυτά, στη δική μας περίπτωση τα πράγματα έδειχναν μάλλον χλωμά, εφόσον διαπιστώθηκαν μεταστάσεις και λοιπά φρικιαστικά (όχι που δε θα χτύπαγε κι εδώ η γκαντεμιά...)

Να μην τα πολυλογώ, έγινε τελικά ένα αρκετά δύσκολο χειρουργείο, όλα πήγαν καλύτερα απο τα αναμενόμενα και η γυναίκα είναι πλέον υγιέστατη και όλα μια χαρά. Μετά την εγχείριση όμως, χρειάστηκε να νοσηλευθεί για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.

Εγώ, ως εργαζόμενο νιάτο, όσο κράτησε αυτή η νοσηλεία, πήγαινα στο νοσοκομείο ώρες απογευματινές - όπως και ο περισσότερος κόσμος άλλωστε. Ο καθηγητής που τη χειρούργησε, όμως, επισκεπτόταν τους ασθενείς τα πρωινά. Θα μου πεις τώρα "Τί ξεκούδουνο ήταν αυτό πάλι;" ή ίσως ακόμα και "Τί πίνεις και δε μας δίνεις;"

Τίποτα δεν πίνω αγαπητέ αναγνώστα. Βλέπεις, ο τυπάκος ήθελε το κατιτίς του (δεν του είχε πει φαίνεται κανείς, 100 χρονών σάψαλο, οτι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες...) και, αφού είδε οτι κανείς δε φαινόταν πρόθυμος να τον λαδώσει, έσκασε ένα απογευματάκι τσαμπουκαλεμένος, με τη θεϊκή ατάκα "Καλά, εσύ πού ήσουν τόσον καιρό; Τώρα θυμήθηκες να ενδιαφερθείς για τη μάνα σου;"!!!!!!!

Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω στο τί ακριβώς συνέβη εκείνη τη μέρα στο νοσοκομείο (το έλα να δεις), αλλά αυτό το περιστατικό μου θύμησε η ιστορία της Αμαλίας με τους αλμπάνηδες γιατρούς της συμφοράς.

Ας είναι καλά εκεί που είναι - κι αλίμονο σ' εμάς που μείναμε πίσω...

Άντε βρε, καλό μήνα να 'χουμε!