THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

01 June 2007

Εξαίρεση οι αλμπάνηδες, όχι κανόνας


Καιρό τώρα (προφανώς), η Αμαλία τα έχωνε στους μαλακοκαύληδες γιατρούς που απαιτούν το φακελάκι για να κάνουν τα αυτονόητα, εκμεταλλευόμενοι τον τρόμο μας μπροστά στην οποιαδήποτε αρρώστια.
Η Αμαλία έπασχε απο καρκίνο. Είχε κι
αυτό εδώ το blog, το οποίο προσωπικά ανακάλυψα όταν έγινε θέμα στις ειδήσεις - δηλαδή πολύ αργά, η κοπέλα είχε ήδη πεθάνει...


Πριν 2 χρόνια διέγνωσαν στη μητέρα μου καρκίνο του παχέως εντέρου. Υπό νορμάλ συνθήκες, αυτό δεν είναι κάτι τόσο τρομερό. Πρόκειται για μορφή πλήρως ιάσιμη.

Παρ' όλα αυτά, στη δική μας περίπτωση τα πράγματα έδειχναν μάλλον χλωμά, εφόσον διαπιστώθηκαν μεταστάσεις και λοιπά φρικιαστικά (όχι που δε θα χτύπαγε κι εδώ η γκαντεμιά...)

Να μην τα πολυλογώ, έγινε τελικά ένα αρκετά δύσκολο χειρουργείο, όλα πήγαν καλύτερα απο τα αναμενόμενα και η γυναίκα είναι πλέον υγιέστατη και όλα μια χαρά. Μετά την εγχείριση όμως, χρειάστηκε να νοσηλευθεί για ένα αρκετά μεγάλο χρονικό διάστημα.


Εγώ, ως εργαζόμενο νιάτο, όσο κράτησε αυτή η νοσηλεία, πήγαινα στο νοσοκομείο ώρες απογευματινές - όπως και ο περισσότερος κόσμος άλλωστε. Ο καθηγητής που τη χειρούργησε, όμως, επισκεπτόταν τους ασθενείς τα πρωινά. Θα μου πεις τώρα "Τί ξεκούδουνο ήταν αυτό πάλι;" ή ίσως ακόμα και "Τί πίνεις και δε μας δίνεις;"


Τίποτα δεν πίνω αγαπητέ αναγνώστα. Βλέπεις, ο τυπάκος ήθελε το κατιτίς του (δεν του είχε πει φαίνεται κανείς, 100 χρονών σάψαλο, οτι τα σάβανα δεν έχουν τσέπες...) και, αφού είδε οτι κανείς δε φαινόταν πρόθυμος να τον λαδώσει, έσκασε ένα απογευματάκι τσαμπουκαλεμένος, με τη θεϊκή ατάκα "Καλά, εσύ πού ήσουν τόσον καιρό; Τώρα θυμήθηκες να ενδιαφερθείς για τη μάνα σου;"!!!!!!!


Δεν θα επεκταθώ περαιτέρω στο τί ακριβώς συνέβη εκείνη τη μέρα στο νοσοκομείο (το έλα να δεις), αλλά αυτό το περιστατικό μου θύμησε η ιστορία της Αμαλίας με τους αλμπάνηδες γιατρούς της συμφοράς.


Ας είναι καλά εκεί που είναι - κι αλίμονο σ' εμάς που μείναμε πίσω...


Άντε βρε, καλό μήνα να 'χουμε!

No comments: