Με διαφορά φάσης

Πολύ χάρηκα με τη νίκη των Ιταλών! Κι ας υποστήριζε όλος ο κόσμος Γαλλία λόγω Ζιζού - τρέφω άσβεστο μίσος για τους Γάλλους, ιδίως σε ό,τι έχει να κάνει με μπάλα. Γι' αυτό ευθύνεται ένα απεχθέστατο γαλλάκι με το οποίο είχα την ατυχία να παρακολουθήσω τον τελικό του Mundial το 1998. Δε θυμάμαι ποια ήταν η αντίπαλη ομάδα, δε θυμάμαι το ακριβές αποτέλεσμα - το μόνο που μου έμεινε από εκείνη την αποφράδα ημέρα στη μακρινή Αγγλία ήταν το αλαζονικό βλέμμα του εν λόγω παπαρόγαλλου με το σφύριγμα της λήξης που έχρισε την ομάδα του πρωταθλήτρια κόσμου. Δεν πανηγύρισε όπως θα έκανε ο οποιοσδήποτε φυσιολογικός οπαδός που η ομάδα του πέτυχε μία σημαντική νίκη. Σου έδινε την εντύπωση πως το αποτέλεσμα ήταν αναμενόμενο - μόνο η μύτη του είχε σηκωθεί λίγο παραπάνω απ' ό,τι συνήθως (μάλλον ήταν και το μόνο που του σηκωνόταν του παλιο-ανέραστου!!!).

Αϊ σιχτίρ, συγχύστηκα πρωί πρωί!

VIVA ITALIA!!! (ιδίως σε αυτή την εμπνευσμένη φωτογραφία με τα σωβρακάκια)