Η υπέροχη (??) γενιά (???) των 30+

Κάθησε, που λες, η ωραιοτάτη κυρία Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου [δημοσιογράφος στην εφημερίδα city press] κι έγραψε ένα συμπαθέστατο αρθράκι για όλους εμάς τους γεννημένους στα ηρωικά '70s. Αφορμή υπήρξαν δύο τηλεοπτικές σειρές [Υπέροχα πλάσματα και Μπαμπά μην τρέχεις], αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί. Γιατί, όπως λέει και η ίδια η δημοσιογράφος: "Ο λόγος, βέβαια, που με κάνει να προτιμώ αυτές τις δύο σειρές θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι υποκειμενικός, διότι με βρίσκουν σε μια συναφή με τους ήρωες φάση της ζωής μου. Αυτή η σκέψη με έκανε να δημιουργήσω μια σειρά από συλλογισμούς κοινωνιολογικής, ιστορικής και ψυχολογικής φύσεως, τους οποίους, φυσικά, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας".

Ως γεννημένη το 1977, η χρονολογία γέννησης των περισσότερων ανθρώπων που γνωρίζω και συναναστρέφομαι άντε να διαφέρει απο τη δική μου μόνο ως προς το τελευταίο ψηφίο.

[Είναι βέβαια και κάτι ρεμαλοπιπίνια του '80 που με αποκαλούν "γιαγιά", αλλά ας την αγνοήσουμε προς το παρόν αυτή τη δυσάρεστη λεπτομέρεια...]

Παρατηρώ λοιπόν σε καθημερινή βάση ορισμένα κοινά σημεία, τα οποία ίσως και να συνιστούν χαρακτηριστικά "γενιάς" - αλλά πάλι δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς αναφέρεται αυτός ο όρος...

Κι εδώ έρχεται η καθοριστική συμβολή της Μαρίας-Ελένης, που κωδικοποιεί γεγονότα και εξηγεί τ' ανεξήγητα:

Ανεξήγητο πρώτο

Έχουμε, στην πλειοψηφία μας, μία έμφυτη άρνηση απέναντι σε οτιδήποτε σχετίζεται με πολιτική, πολιτικούς και τα παρελκόμενα. Δεν υποστηρίζουμε καμία παράταξη [ίσως να συμπαθούμε μεμονωμένα πρόσωπα ή να υποστηρίξουμε, λόγω συγκυριών, κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, αλλά μέχρι εκεί], δεν κοβόμαστε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, κι όταν το κάνουμε ψηφίζουμε, στην καλύτερη περίπτωση, ό,τι και οι γονείς μας [στη χειρότερη, σαλάμια!!!].

... και η εξήγηση:

"Κατ' αρχάς, είμαστε παιδιά λίγο πριν ή λίγο μετά το Πολυτεχνείο, χωρίς να χρειάζεται, όμως, να παριστάμεθα σε εκπομπές κάθε 17 του Νοέμβρη για να πούμε εμείς τι κάναμε εκείνη τη μοιραία μέρα. Μάλλον μπουσουλάγαμε, πίναμε το γάλα μας, ανήκαμε ως σκέψη στο μυαλό των γονιών μας ή άντε το πολύ να ερχόμασταν εκείνη την ώρα στη ζωή μαζί με τη μεταπολίτευση".

Και επίσης:

"... ενώ έχουμε γαλουχηθεί στο μεταίχμιο μιας Ελλάδας-μπανανίας, όπου είχε πάντα καλοκαίρι και όλα ήταν εφικτά, την είδαμε ξαφνικά ως χώρα Παρίσι ή Βρυξέλλες με γιάπηδες και πολυεθνικές αλλά και Χρηματιστήριο ...".

Ζήσαμε - και εξακολουθούμε να ζούμε - σε μία περίοδο που τα πάντα είναι ρευστά. Δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο, καμία σταθερή αξία, καμία ιδεολογία για να στηριχτούμε πάνω της. Αυτό κακό δεν το λες. Καθένας μας έχει διαμορφώσει τη δική του ιδεολογία, με βάση ένα εντελώς προσωπικό σύστημα αξιών (ακόμη κι αν αυτές συνοψίζονται στην εξής μία: να περνάμε καλά-βλέπε παρακάτω) και με αυτόν τον γνώμονα επιλέγει εκείνους που θέλει κοντά του. Μια χαρά νοοτροπία, αλλά κάθε άλλο παρά ευνοεί τη συλλογικότητα σε ευρεία κλίμακα. Το ρεζουμέ; Δεν ανήκουμε σε παρατάξεις, ανήκουμε σε [μικρές ή μεγαλύτερες] παρέες. And that's a good thing!

Ανεξήγητο δεύτερο

Δε ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να περνάμε καλά. Γιατί άραγες οι περισσότεροι 30κάτι έχουμε αναγάγει την καλοπέραση σε φιλοσοφία και στόχο ζωής; Διότι, τέκνα μου, ξέρουμε τι θα πει "περνάω καλά"! Είμαστε η πρώτη φουρνιά παιδιών που ουδέποτε έζησε πολέμους, στερήσεις, πολιτικές αναταραχές και λοιπά καλούδια. Δεν είδαμε τους γονείς μας να αρρωσταίνουν απ' το άγχος, ούτε μας έτρεχαν απο βρέφη σε φροντιστήρια και κολυμβητήρια. Δεν κοιτάξαμε ποτέ το ταμπελάκι στα καινούρια μας ρούχα για να βεβαιωθούμε οτι ήταν κάποιας παρανοϊκά ακριβής μάρκας. Δεν ουρλιάξαμε υστερικά, απαιτώντας απο τους έρμους γονέους να μας αγοράσουν Playstation. Αρκετοί, μάλιστα, προλάβαμε να παίξουμε σε αλάνες και γειτονιές. Περάσαμε [για την πλειοψηφία μιλάω πάντα, μην επαναλαμβανόμαστε] αυτό που λένε "ευτυχισμένα παιδικά χρόνια". Τι σημασία έχει αυτό; Τεράστια! Γιατί, όταν πίσω σου έχεις τον παράδεισο και μπροστά σου ένα βουνό σκατά, τι πιο λογικό απο την αναδρομή στο παρελθόν [λέγε με και παλιμπαιδισμό, δεν θα παρεξηγηθώ];

... και η εξήγηση:

"Μεγαλώσαμε σχετικά καλά, χωρίς την τραγική είσοδο του lifestyle στη ζωή μας, όπερ σημαίνει ότι υπήρχε αληθινή ζωή και στυλ, χωρίς την απαραίτητη εμπορική του διάσταση. Ακούσαμε πολύ καλή μουσική, θρυλικό pop, rock και χορέψαμε μέχρι πρωίας ακόμα και με τα παπάκια, με μπόλικα κράκερ στα πιάτα με εκείνο το κρεμώδες τυρί σε σωληνάριο από πάνω. Ελάτε, τώρα, όλες οι μαμάδες το σέρβιραν. Δεν μεγαλώσαμε με το Διαδίκτυο αλλά με την τιμημένη σταθερή τηλεφωνία, η οποία κόστιζε μία αστική μονάδα ακόμα και για μερικούς μερικούς -ανήκω και εγώ σ' αυτούς- που το τηλέφωνο ήταν η προέκταση του αυτιού τους. Το βίντεο έκανε την εμφάνισή του και οι γειτονιές αποκτούσαν βιντεοκλάμπ σαν τα μανιτάρια, με σινεφίλ ταινίες «Πάτερ γκομένιος» και «Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν». Οι γονείς μας δεν δούλευαν τότε τόσο πολύ και οι μαμάδες φρόντιζαν πάντα να παίρνουν τους ελέγχους από το σχολείο - αυτό τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και τόσο καλό. Ζήσαμε όμως αλησμόνητες στιγμές: σεισμούς, βάτες, «Δυναστεία», «Τόλμη και Γοητεία», αλλά και Παπανδρέου με ζιβάγκα, ατελέσφορους έρωτες και μαυρόασπρη τηλεόραση, που ξεκινούσε με την έγερση της σημαίας μετά το μεσημέρι. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αυτή η γενιά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πασχίζει μόνο να ζήσει καλά. Δεν κυνηγά θέσεις και εξουσίες, κάτι που έκανε κατά κόρον η γενιά του Πολυτεχνείου, ούτε γεννήθηκε έτοιμη για όλα αλλά και μικρομέγαλη, όπως είναι η σημερινή γενιά των 20άρηδων. Αν το καλοσκεφτούμε, βέβαια, αυτό έχει και μια συνάφεια, διότι η γενιά του Πολυτεχνείου είναι οι φυσικοί γονείς των σημερινών εικοσάρηδων. Το μήλο κάτω από τη μηλιά".

Πίσω, λοιπόν, στα Στρουμφάκια και στη χαζοχαρούμενη μουσική των '80s - ενίοτε και στο styling των '80s, αν και αυτή είναι μάλλον κακή ιδέα, εδώ που τα λέμε... Φυσικά και το τρεξιματάκι μας θα το ρίξουμε και κουρέλια θα γίνουμε απ' το στρες και τα φράγκα θα κυνηγήσουμε - με επίγνωση όμως του οτι η οικονομική άνεση δεν είναι ο στόχος, αλλά απλώς το μέσον για να φτάσουμε στο στόχο, ο οποίος είναι - πάλι τα ίδια θα λέμε; - "να περνάμε καλά"!

Θες κι άλλο;

(αναφέρεται στα Υπέροχα Πλάσματα): "... οι ήρωες έχουν επιλέξει την εργένικη ζωή, με μειωμένες υποχρεώσεις και προσωπικά διλήμματα".

Η εφαρμογή της παραπάνω αρχής στα γκομενικά μας αποτελεί μέγα θέμα και χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης.

Ανεξήγητο τρίτο

Για να 'χεις διαβάσει όλο αυτό το σεντόνι ως εδώ κάτω, υποθέτω πως το θέμα σε αφορά άμεσα. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα ανήκεις στο ηλικιακό target group που μας ενδιαφέρει. Κάνε λοιπόν ένα πρόχειρο γκάλοπ: Πόσοι απο τους φίλους και τους γνωστούς σου δηλώνουν -και είναι πραγματικά- απόλυτα ικανοποιημένοι απο την ερωτική τους ζωή; Οι περισσότεροι συμβιβάζονται με πρόσωπα και καταστάσεις που δεν τους καλύπτουν - είτε μιλάμε για σχέσεις [οπότε και καταλήγουν εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα που μπορεί να μην τους αρέσει, αλλά τη νιώθουν και πολύ οικεία για να την αλλάξουν], είτε για μπακουριά και ξεπέτες [χαρωπές μελισσούλες, που ζουζουνίζουν απο λουλουδάκι σε λουλουδάκι κι όταν τα πράγματα ζορίσουν πιπιλάνε τη made in USA καραμέλα "fear of commitment"]. Υπ' αυτές τις συνθήκες, βλέπουμε την ιδέα της οικογένειας με τα 45 παιδιά να σαλπάρει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα - μην ξεχνάμε πως, στην ηλικία μας, οι μαμάδες μας είχαν προλάβει να παντρευούν, να τεκνοποιήσουν, ενδεχομένως και να χωρίσουν... Ποιός φταίει; Αν διάβασες με τη δέουσα προσοχή τα δύο προηγούμενα ανεξήγητα, ξέρεις ήδη την απάντηση. Πρώτον, η μεταβατική περίοδος στην οποία μεγαλώσαμε, η οποία επηρέασε και την οικογένεια ως δομή: η γυναίκα βγήκε απο το σπίτι, ο άντρας βγήκε απ' τη σπηλιά, τα διαζύγια μετατράπηκαν απο αιτία κοινωνικού αποκλεισμού σε must της εποχής κλπ κλπ. Αυτό πρακτικά σημαίνει οτι δεν υπάρχει πεπατημένη για να ακολουθήσουμε, οπότε η κατάσταση είναι εκ των πραγμάτων ζόρικη. Δεύτερον και σημαντικότερον, ζητάμε πολλά! Όταν η μάνα μου έμαθε οτι ήταν έγκυος σ' εμένα ήταν 23 χρονών, φοιτήτρια, άφραγκη, ζούσε με τους γονείς της και - το καλύτερο! - όχι μόνο δεν είχε παντρευτεί τον πατέρα μου, αλλά είχαν μόλις χωρίσει!!! Πες μου τώρα ειλικρινά, ποιά θα κρατούσε παιδί σήμερα με αυτά τα δεδομένα; Είπαμε, η καλοπέραση είναι θρησκεία μας και, για να την εξασφαλίσουμε στο πλαίσιο ενός γάμου, πρέπει να συντρέχουν άπειρες προϋποθέσεις. Οι πιο κοινές: σταθερή δουλειά και ένα αξιοπρεπές έως πολύ καλό μηνιαίο εισόδημα και απο τις δύο πλευρές. Λογικό. Υπάρχουν όμως κι άλλες εντελώς παράλογες, που οι πιθανότητες να τις πετύχει κάποιος ισοδυναμούν με αυτές του να πιάσει το Τζόκερ χωρίς να έχει αγοράσει δελτίο... Κλασικό παράδειγμα: θέλουμε τον σύντροφό μας ανεξάρτητο [να μας αφήνει και λίγο στην ησυχία μας], με ενδιαφέροντα [χα 'χουμε και κάτι να λέμε τις κρύες νύχτες της βαρεμάρας] αλλά ταυτόχρονα και διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή για ό,τι τον χρειαστούμε [ήτοι, αν είναι άντρας, να μας κάνει αγκαλίτσες ή και κανα μερεμετάκι στο σπίτι, αν είναι γυναίκα, πάλι να μας κάνει αγκαλίτσες ή και καμιά φασίνα]... Διάβασε όμως και τη Μαρία-Ελένη, που τα λέει και καλύτερα:

... και η εξήγηση:

"... κανείς δεν μας προετοίμασε να γίνουμε γονείς. Οι γονείς μας ήταν καλοί γονείς -μερικοί τουλάχιστον- αλλά μας μεγάλωσαν με το τροπάρι της θυσίας που έκαναν για χάρη μας. Και δεν διανοήθηκαν να μας στερήσουν τίποτα, για να μάθουμε και εμείς, βρε αδερφέ, τι θα πει βερίκοκο. Επίσης, οι μαμάδες -ιδίως όσες μεγάλωναν κόρες- από το πρωί μέχρι το βράδυ μας «έτρωγαν» για την ανεξαρτησία που πρέπει να κατακτήσουμε και για το ότι πρέπει να είμαστε έμπειρες πριν παντρευτούμε. Κανείς, όμως, δεν τους είπε ότι ποτέ δεν σταματάει η εμπειρία, ιδίως η σεξουαλική. Και ότι όποιος μεγάλωσε με το ιδανικό του ρομαντικού έρωτα δεν υποκύπτει σε μετριότητες. Και τα παιδιά είναι δύσκολη υπόθεση, και αυτό εμείς η γενιά των '70s το γνωρίζουμε πολύ καλά, γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, μένουμε πάντα παιδιά".

* Τα αποσπάσματα που είναι γραμμένα με κόκκινο χρώμα προέρχονται απο το άρθρο "Η υπέροχη γενιά των 30+" της Μαρίας-Ελένης Σπυροπούλου, που δημοσιεύθηκε στο τ.1047 της εφημερίδας City Press (02.11.2007), στη στήλη "Intra t-view". Το λίνκι του τίτλου σε στέλνει στην ηλεκτρονική του μορφή.