Στο μυαλό ξενυχτισμένου επιβάτη της ΕΘΕΛ - το χάος

Κάθε πρωί περιμένω στη στάση το λεωφορείο.

Με πιάνει μία ανυπομονησία περίεργη, παρ' όλο που είμαι σίγουρη οτι θα έρθει.

Όπως σίγουρη είμαι οτι θα με πάει εκεί που πρέπει να φτάσω, είτε το θέλω είτε όχι.

Ξέρω απο την αρχή οτι θα κατέβω πριν το τέλος της διαδρομής.

{Η λέξη "τέλος" ανέκαθεν μου έφερνε σύγκρυο, ακόμα και στο context "τέλη κυκλοφορίας".}

Στη διαδρομή το διασκεδάζω: ακούω ράδιο, χαζεύω τους άλλους επιβάτες...

Ωραία, δε λέω. Αλλά όχι για πολύ.

Κι όταν τελικά δω τη στάση μου, ξέρω οτι ήρθε η στιγμή να πατήσω το κόκκινο κουμπί.

Όσο καλά κι αν πέρασα στην πρωινή μου βόλτα, εδώ κατεβαίνω.

Το λεωφορείο πρέπει να ακολουθήσει τη διαδρομή του κι εγώ τη δική μου.

Όσο κι αν προσπαθεί ο οδηγός να καθυστερήσει,

όσο κι αν κολλάει πίσω απο τα πιο αργοκίνητα οχήματα,

η ροή των πραγμάτων είναι προδιαγεγραμμένη.

{Το πολύ πολύ να μου κάνει τα νεύρα κορδέλες.}

Το κόκκινο κουμπί έχει πατηθεί και είναι υποχρεωμένος να σταματήσει και να ανοίξει τις πόρτες.

Για να πάρει ο καθένας το δρόμο που θέλει.

Μωρό μου, νομίζω οτι, κάπου στο βάθος, διακρίνω πλέον τη στάση μου.

Κι αν δεν έχουμε δραματική αλλαγή πορείας, δεν κωλώνω να πατήσω το κουμπί.