Φόνος στην πλατεία

Πριν καναδυό μέρες, στην πλατεία που βρίσκεται 2 τετράγωνα απο το σπίτι μου, πυροβολήθηκαν δύο νεαροί. Ο ένας τη γλίτωσε, ο άλλος όχι.

Ξεκαθάρισμα λογαριασμών λέει, για ναρκωτικά λέει...

ΣΩΩΩΩΩΠΑ!

Πριν 25 χρόνια, η εν λόγω πλατεία ήταν μια τεράστια αλάνα με χώμα (ιδανική για τούμπες με το ποδήλατο!), μέχρι που κάποιος δήμαρχος αποφάσισε να την αναμορφώσει, φτιάχνοντας κάτι τσιμεντένια πεζούλια, ένα συντριβάνι και μια παιδική χαρά. Κοτσάρισε εκεί πέρα και κάτι δέντρα να βρίσκονται et voila!

Τότε, η γειτονιά είχε όλα κι όλα ένα καφενείο, ένα περίπτερο, ένα φαρμακείο και το μπακάλη. Τα απολύτως απαραίτητα δηλαδή.

Απο τις αρχές του '90 το σκηνικό άλλαξε: ξαφνικά πήξαμε στα λεγόμενα καφέ-μπαρ (φυστικί καναπέδες-γκομενίτσα στην πόρτα-μουσική αδιανόητα δυνατή για καθιστάδικο-βουβοί πελάτες [πού να συνεννοηθείς...]), στις μπυραρίες, στα "εξωτικά" εστιατόρια κουλουπου κουλουπου.

Ως εδώ καλά.

Ξύπνιοι οι επιχειρηματίες, θέλησαν να εκμεταλλευτούν τους κατά κανόνα ματσωμένους σπουδαστές του παρακείμενου κολλεγίου, αλλά και την έλλειψη καφεδούπολης στην ευρύτερη περιοχή ανατολικής Αττικής. Μαγκιά τους!

Σε κάποια φάση αυτής της ανεξέλεγκτης ανάπτυξης της περιοχής, έσκασαν μούρη τα βαποράκια.

Πώς, πού, γιατί, δεν ξέρω να πω.

Είδαν τόση πιτσιρικαρία / εν δυνάμει πελατεία, και είπαν να μην αφήσουν τέτοια ευκαιρία να πάει χαμένη;

Φταίει που η πλατεία που λέγαμε είχε πλέον εγκαταλειφθεί λίγο-πολύ στην τύχη της και ήταν το πλέον πρόσφορο - και κακοφωτισμένο - σημείο για τέτοια νταραβέρια;

Φταίει μήπως η ελλιπής αστυνόμευση της περιοχής γενικά;

Μήπως φταίνε όλα αυτά μαζί;

Τί να πω;

Το μόνο που ξέρω είναι οτι, ως παιδάκια, μας απαγόρευαν αυστηρά (=γονεϊκή τσιρίδα πολλών ντεσιμπέλ ) να πλησιάσουμε την παιδική χαρά στην πλατεία, ιδίως απο το απόγευμα και μετά...

Και κατά καιρούς ακούγονταν διάφορα για τσαμπουκάδες, μαχαιρώματα, θανάτους απο OD και άλλα χαριτωμένα.

Και πάμε στο σήμερααα...

Ένας νεκρός, ένας τραυματίας και ένας δράστης που σουλατσάρει και σφυρίζει αδιάφορα, αφού κανένας απο τους δεκάδες που βρίσκονταν εκείνη την ώρα στην περιοχή δεν ξέρει/δεν είδε/δεν άκουσε τίποτα...

Την επόμενη μέρα απο το περιστατικό, έτυχε να περνάω απο το σημείο. Κάτι περίεργο συνέβαινε, αλλά δε μπορούσα αρχικά να το προσδιορίσω. Με προσεκτικότερη παρατήρηση, διαπίστωσα οτι:

1 Ως δια μαγείας, είχαν αλλαχθεί και πλέον λειτουργούσαν ΟΟΟΟΟΟΛΕΣ οι λάμπες στην πλατεία! Τριάντα χρόνια, ποτέ δεν είχα ξαναδεί τόσες αναμένες λάμπες - μιλάμε για grande φωταψία, όχι μαλακίες!!!

2 Οι Ζητάδες ήταν περισσότεροι απο τα περίπτερα! Κυριολεκτικά! Και μάλιστα, αντί να είναι αραχτοί για καφεδάκι (όπως συνηθίζουν...), πήγαιναν πάνω-κάτω όλη την ώρα με τις μηχανούλες τους!!!

Και αναρωτιέμαι:

Ήταν ανάγκη να πάει ένας στα θυμαράκια κι άλλος ένας στο νοσοκομείο για να γίνουν αυτά τα απλά και αυτονόητα;

Είναι τόσο δύσκολο πιά να αναλάβει ένας δημοτικός υπάλληλος να αλλάζει τις καμένες γαμολάμπες;;;

Και τελικά, όταν αυτό το περιστατικό ξεχαστεί (=σε καμιά βδομάδα και πολύ λέω), θα πρέπει την επόμενη φορά να καθαρίσουν και κανέναν άσχετο περαστικό για να γίνει κάτι ουσιαστικό;