Κοπεγχάγη

Έχω πολλά χρόνια να ταξιδέψω εκτός συνόρων.
Και πολύ μου 'χει λείψει...
Επειδή όμως δεν προβλέπονται ταξιδάκια στο άμεσο μέλλον, παρηγοριέμαι χαζεύοντας φωτογραφίες ταξιδιάρηδων φίλων.
Ένας απ' αυτούς γύρισε τις προάλλες από τη Δανία με άφθονο υλικό και μάλιστα μου έδωσε την άδεια να το βάλω εδώ, μαζί με τις απαραίτητες τουριστικές πληροφορίες. ΓΙΟΥΠΙΙΙ!!!
Για πάμε λοιπόν:

Οι Δανοί είναι, λέει, άνθρωποι εύχαρεις, χαμογελαστοί και φιλόξενοι. Το πιστεύω, γιατί έτσι είναι οι περισσότεροι Σκανδιναβοί (παρά τις φήμες που τους θέλουν καταθλιπτικούς και μουντρούχους). Προσωπικά τις πάω πολύ αυτές τις υπερ-βόρειες χώρες, οπότε μην περιμένεις αντικειμενικότητα - τα βλέπω όλα σούπερ!!!

Επιπλέον - κι εδώ μπαίνουμε στο ζουμί της υπόθεσης - είναι και γκομενο-παιχνιδιάρηδες, κάτι που, απ' όσο ξέρω, δεν ισχύει για άλλους Σκανδιναβούς (οι Σουηδοί π.χ. είναι εξαιρετικά ντροπαλοί και αδέξιοι στο γκομενίζειν, σύμφωνα με αξιόπιστες [γκουχουγκουχου] μαρτυρίες).

Επίσης, τρέφουν προφανώς μεγάλη εκτίμηση για τις πίπες. Εσύ στο βάθος που χαμογελάς πλατιά και πονηρά, είσαι σε εντελώς λάθος δρόμο: τις πίπες, λέγω, τις ξύλινες, τις καπνιστικές. Πώς λέμε Ο γέρος και το τσιμπούκι; Αυτό! Και για του λόγου το αληθές:

Το πιπομάγαζο του τρόμου

Όταν δε ρουφάνε τις πίπες τους, οι Δανοί αρέσκονται να μασουλάνε καραμελωμένες μάντολες, τις οποίες αγοράζουν από εύχαρεις και χαμογελαστούς πλανόδιους μαντολάδες (κατά το "καστανάδες"). Προφανώς το εν λόγω ξηροκάρπι τους βοηθά να αντιμετωπίσουν το ψ*λ*κρυο. (Υπάρχουν βέβαια κι άλλοι τρόποι αντιμετώπισης του ψ*λ*κρυου, που απαιτούν τη συμμετοχή του ίδιου του εύχαρι μαντολά ή όποιου άλλου συμπατριώτη του - περί ορέξεως, λουκανικόπιτα. Αλλά ας μην ξεφεύγουμε.)

Όχι-και-τόσο-Δανοί πωλητές μάντολας

Άλλο δανέζικο βίτσιο, τα μυστήρια γλυπτά. Κανείς δεν είναι βέβαιος για το τι ακριβώς απεικονίζουν, είναι πάντως χαριτωμένα. Προφανώς οι Κοπεγχαγιανοί (???), που τα προσπερνούν σε καθημερινή βάση, ούτε που τους δίνουν σημασία. Οι τουρίστες πάλι εκστασιάζονται.

Υπάρχουν βέβαια και τα πιο κλασικά αξιοθέατα, όπως η Μικρή Γοργόνα, το εθνικό σύμβολο των Δανών. Την οποία Μικρή Γοργόνα το Σεπτέμβριο του 2003 κάποιοι τη γκρέμισαν από το βράχο της και την πέταξαν στη θάλασσα. Και δεν ήταν το πρώτο περιστατικό βανδαλισμού: το 1998, κάποιοι πιο βάρβαροι αποκεφάλισαν το άγαλμα και πήραν μαζί τους το κεφάλι, το οποίο αργότερα επέστρεψαν στα γραφεία τοπικού τηλεοπτικού σταθμού. Τόσο καλά...

Αυτή η φωτογραφία ίσως δεν είναι και η καλύτερη από τεχνικής άποψης. Μ' αρέσει όμως που είναι σκοτεινή...

Να και μία πιο ευκρινής

Από αρχιτεκτονικής άποψης, η Κοπεγχάγη δείχνει να είναι η χαρά του παιδιού: πολύχρωμα κτήρια, goth, πύργοι και η περίφημη Christiania (που απογοήτευσε τον φίλο μου, γιατί περίμενε λέει να δει άτομα συγκεκριμένης ιδεολογίας, και αντ' αυτού βρήκε τον παράδεισο του μπάφου!):

Tivoli. Ο φίλος που μου έδωσε τις φωτογραφίες το περιγράφει ως εξής: "Theme park, κάτι σαν το Ζάππειο αλλά πιο ωραίο" - άντε βγάλε άκρη...

Christiania. Παρδαλή όπως όλα τα άλλα κτήρια, με ωραίο graffiti-τοιχογραφία.

Last but not least, υπέροχα βουκολικά τοπία του βουνού και του λόγγου (βασικά του δάσους και της θάλασσας, γιατί από βουνά η Δανία υστερεί) για χαλάρωση. Απαραίτητη μουσική υπόκρουση το διαχρονικό σουξέ "τσοπανάκος ήμανε, προβατάκια έβοσκα" (γκλαν γκλαν-κουδούνες στο background).

Και οι απαραίτητες λήψεις-με-άποψη του μάστορα:

Stella Awards

Κάποτε, ο γκούγκλης έστελνε σε τούτο εδώ το μπλόγκι κάποιον κακομοίρη που έψαχνε μετά μανίας "δουλειές για κονόμα"! Μόλις μου ήρθε το παρακάτω mail, σκέφτηκα να κάνω κάτι για την περίπτωσή του. Θα πρέπει βέβαια να μετακομίσει στις Αμερικές, αλλά μιλάμε για χοντρή κονόμα - μάλλον αξίζει τον κόπο:

"Τα βραβεία Stella πήραν το όνομά τους από την 81χρονη Stella Liebeck, η οποία έχυσε ζεστό καφέ πάνω της και κίνησε αγωγή στα McDonalds - την οποία φυσικά και κέρδισε! Η υπόθεση ενέπνευσε την δημιουργία των Stella Awards για τις πιο γελοίες και εξωφρενικές αγωγές στις Ηνωμένες Πολιτείες. Το iMan παρουσιάζει τους (όχι και τόσο ηλίθιους τελικά) νικητές τις χρονιάς:

5η Θέση: H Kathleen Robertson από Austin κέρδισε $80,000 κινώντας αγωγή σε ένα κατάστημα επίπλων, αφού στραμπούλιξε τον αστράγαλο της στο κατάστημα. Η κα. Robertson έπεσε κάτω όταν σκόνταψε πάνω σε ένα μικρό παιδί. Φυσικά οι ιδιοκτήτες έμεινα έκπληκτοι όταν καλέστηκαν να πληρώσουν, αφού το άτακτο παιδί ήταν γιος της κύριας!

5η Θέση (Ισοπαλία): Ο 19χρονος Carl Truman από Los Angeles κέρδισε $74,000 και ιατρικά έξοδα, όταν ο γείτονας του πέρασε με το αυτοκίνητο του πάνω απ το χέρι του. Φυσικά ο Truman δεν πρόσεξε ότι ήταν κάποιος μέσα στο αυτοκίνητο την ώρα που προσπαθούσε να κλέψει τις ζάντες από τους τροχούς...

5η Θέση (Ισοπαλία 2): Ο Terrence Dickson από την Pennsylvania έφευγε από το σπίτι που είχε κλέψει μέσα από το γκαράζ. Δεν κατάφερε όμως να βγει έξω, καθώς η αυτόματη πόρτα του γκαράζ είχε χαλάσει, ενώ δεν μπορούσε να μπει πίσω στο σπίτι αφού η πόρτα είχε κλείσει. Καθώς οι ιδιοκτήτες του σπιτιού βρίσκονταν σε διακοπές για 8 μέρες, ο κ. Dickson παρέμεινε κλειδωμένος στο γκαράζ πίνοντας Pepsi και τρώγοντας φαγητό του σκύλου. Κίνησε αγωγή για ψυχολογικό στρες και κέρδισε $500,000.

4η Θέση: Ο Jerry Williams από το Arkansas κέρδισε $14,500 και κάλυψη ιατρικών εξόδων όταν των δάγκωσε στον κώλο ο σκύλος του γείτονα. Οι ένορκοι ήταν λίγο επιεικείς, αφού θεώρησαν ότι ο σκύλος προκλήθηκε μιας και ήταν δεμένος την ώρα που ο Williams προσπαθούσε να τον πυροβολήσει!

3η Θέση: Ένα εστιατόριο στη Φιλαδέλφεια αναγκάστηκε να πληρώσει αποζημίωση $113,500, όταν η Amber Carson γλίστρησε πάνω σε ένα αναψυκτικό και έσπασε τη λεκάνη της πέφτοντας στο πάτωμα. Το αναψυκτικό βρισκόταν στο πάτωμα επειδή ένα λεπτό προηγουμένως το είχε πετάξει στον φίλο της με τον οποίο τσακωνόταν!

2η Θέση: Η Kara Walton από το Delaware κέρδισε την αγωγή που κίνησε σε ιδιοκτήτη νυκτερινού κλαμπ, όταν έπεσε από το παραθυράκι της τουαλέτας σπάζωντας και τα 2 μπροστινά της δόντια. Η Walton προσπαθούσε να φύγει από το κλαμπ από το παράθυρο για να μην πληρώσει το λογαριασμό. Κέρδισε $12,000!

1η Θέση (Άξια): H νικήτρια της χρονιάς είναι η κυρία Mere Grazinski από την Oklahoma. Η κα. Grazinski αγορά ένα τροχόσπιτο μήκους 32 ποδών. Επιστρέφοντας σπίτι από ένα ποδοσφαιρικό αγώνα στον αυτοκινητόδρομο, έβαλε το cruise control στα 70 μίλια και άφησε το τιμόνι για να πάει να φτιάξει σάντουιτς!!! Φυσικά το τροχόσπιτο ξέφυγε της πορείας του και αναποδογύρισε! Η κα. Grazinski κίνησε αγωγή στη εταιρία κατασκευής του τροχόσπιτου, γιατί κανείς δεν την συμβούλεψε ότι το cruise control δεν είναι και αυτόματος πιλότος. Κέρδισε $1,750,000 και ένα καινούργιο τροχόσπιτο. Η εταιρία αναγκάστηκε να αλλάξει τα εγχειρίδια της σε περίπτωση που υπάρχουν κι άλλοι ηλίθιοι σαν την κυρία."

γκουχ γκουχ

Πρώτες ενδείξεις οτι κάτι δεν πάει καλά: ζαλάδα, πονοκέφαλος, πονόλαιμος.

Εξελίσσονται ταχύτατα σε: βήχα, δέκατα, πονεμένα κόκκαλα.

Τρόποι αντιμετώπισης: ασπιρίνες, panadol, vix, ό,τι-έχει-το-φαρμακείο.

Παρενέργειες: υπνηλία, μουρμούρα.

Accessorizing: θερμόμετρο, καραμέλες για το λαιμό.

Τροφή: υγρή (τσάι, χαμομήλι, πορτοκαλάδες, σούπα νερουλή απο φακελάκι).

Διάγνωση: τη βγάζω-δεν τη βγάζω...

Κανα καλό γιατρικό κανείς;

edit: Χάνω και bloggers meeting με τσίπουρα... Πόσο πιο χάλια;......

Ισοπέδωση

Η κοτσάνα στην ελληνική τηλεόραση είναι παράξενο πράγμα: εκεί που την περιμένεις από την Άντζελα, σου 'ρχεται από κάτι άτομα που μέχρι και σοβαρά θα μπορούσες να τα χαρακτηρίσεις.

Τα παρακάτω ακούστηκαν χτες βράδυ, σε εκπομπή σούπερ υψηλής τηλεθέασης το πρώτο, σε πραγματικά σοβαρή σειρά ντοκυμαντέρ το δεύτερο. Σας τα παραθέτω ασχολίαστα (edit: σχεδόν-άνθρωπος είμαι κι εγώ, πόσο να κρατηθώ;) , γιατί το κάρμα μου είναι πολύ βεβαρυμένο τώρα τελευταία και δε με παίρνει γι' άλλο μπινελίκωμα.

• Στο "παράθυρο" παίζουν εικόνες αρχείου από την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Ο Λάκης, με βλέμμα ηρωικό και πένθιμο, σχολιάζει: "Τα παιδιά που θα κάνουν επεισόδια στη φετινή πορεία, θα τα πούμε 'αλήτες' και 'κωλόπαιδα'. Έτσι αποκαλούσαν και τότε οι μεγαλύτεροι τα παιδιά που έκαναν κατάληψη στο Πολυτεχνείο". Συγχαρητήρια κυρ Λάκη μας! Κερδίσατε το Όσκαρ πρωτότυπης μεθόδου καπηλείας μίας εικόνας-σύμβολο για πολύ κόσμο, αποφεύγοντας το χιλιοτραγουδισμένο "κρεμόμουν κι εγώ απ' τα κάγκελα"...
• Σε εκπομπή έρευνας σχετικά με την κοκαϊνη και το πώς άτομα προβεβλημένα απο τα ΜΜΕ κάνουν χρήση του ναρκωτικού και το επιβάλλουν με τη μορφή "μόδας", χωρίς ποτέ κανείς τους να τιμωρείται γι' αυτό. Σε σχετική ερώτηση, γνωστός δημοσιογράφος και παρουσιαστής αθλητικών εκπομπών (ποιός από τους δύο είναι καραφλός, ο Πανούτσος ή ο Καρπετόπουλος; Ε αυτός!) απαντά: "Δε μπορώ να καταλάβω γιατί ο κόσμος ενοχλείται όταν μαθεύεται οτι κάποια πιτσιρίκα μοντέλα σνιφάρει! Στην τελική δεν ενοχλεί κανέναν, μόνο στον εαυτό της κάνει κακό! Προσωπικά, προτιμώ τη μοντέλα που είναι βουτηγμένη στην κόκα από τον ταρίφα που με μπουκώνει στο καυσαέριο με τη χαλασμένη του εξάτμιση". Χμμμ... Για να δούμε: πόσα κοριτσάκια βλέπουν τη μοντέλα ως πρότυπο; Τον ταρίφα;...

Το κοινωνικό μήνυμα της Δευτέρας - μία ευγενική προσφορά του mailbox

Be nice to others

because...

Time WILL make a difference!

One day

you may not be

the BIG dog

anymore!!

Η υπέροχη (??) γενιά (???) των 30+

Κάθησε, που λες, η ωραιοτάτη κυρία Μαρία-Ελένη Σπυροπούλου [δημοσιογράφος στην εφημερίδα city press] κι έγραψε ένα συμπαθέστατο αρθράκι για όλους εμάς τους γεννημένους στα ηρωικά '70s. Αφορμή υπήρξαν δύο τηλεοπτικές σειρές [Υπέροχα πλάσματα και Μπαμπά μην τρέχεις], αλλά δεν θα κολλήσουμε εκεί. Γιατί, όπως λέει και η ίδια η δημοσιογράφος: "Ο λόγος, βέβαια, που με κάνει να προτιμώ αυτές τις δύο σειρές θα μπορούσε να πει κάποιος ότι είναι υποκειμενικός, διότι με βρίσκουν σε μια συναφή με τους ήρωες φάση της ζωής μου. Αυτή η σκέψη με έκανε να δημιουργήσω μια σειρά από συλλογισμούς κοινωνιολογικής, ιστορικής και ψυχολογικής φύσεως, τους οποίους, φυσικά, θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας".

Ως γεννημένη το 1977, η χρονολογία γέννησης των περισσότερων ανθρώπων που γνωρίζω και συναναστρέφομαι άντε να διαφέρει απο τη δική μου μόνο ως προς το τελευταίο ψηφίο.

[Είναι βέβαια και κάτι ρεμαλοπιπίνια του '80 που με αποκαλούν "γιαγιά", αλλά ας την αγνοήσουμε προς το παρόν αυτή τη δυσάρεστη λεπτομέρεια...]

Παρατηρώ λοιπόν σε καθημερινή βάση ορισμένα κοινά σημεία, τα οποία ίσως και να συνιστούν χαρακτηριστικά "γενιάς" - αλλά πάλι δεν είμαι και πολύ σίγουρη. Ποτέ δεν κατάλαβα σε τι ακριβώς αναφέρεται αυτός ο όρος...

Κι εδώ έρχεται η καθοριστική συμβολή της Μαρίας-Ελένης, που κωδικοποιεί γεγονότα και εξηγεί τ' ανεξήγητα:

Ανεξήγητο πρώτο

Έχουμε, στην πλειοψηφία μας, μία έμφυτη άρνηση απέναντι σε οτιδήποτε σχετίζεται με πολιτική, πολιτικούς και τα παρελκόμενα. Δεν υποστηρίζουμε καμία παράταξη [ίσως να συμπαθούμε μεμονωμένα πρόσωπα ή να υποστηρίξουμε, λόγω συγκυριών, κάποιο συγκεκριμένο σκοπό, αλλά μέχρι εκεί], δεν κοβόμαστε να ασκήσουμε το εκλογικό μας δικαίωμα, κι όταν το κάνουμε ψηφίζουμε, στην καλύτερη περίπτωση, ό,τι και οι γονείς μας [στη χειρότερη, σαλάμια!!!].

... και η εξήγηση:

"Κατ' αρχάς, είμαστε παιδιά λίγο πριν ή λίγο μετά το Πολυτεχνείο, χωρίς να χρειάζεται, όμως, να παριστάμεθα σε εκπομπές κάθε 17 του Νοέμβρη για να πούμε εμείς τι κάναμε εκείνη τη μοιραία μέρα. Μάλλον μπουσουλάγαμε, πίναμε το γάλα μας, ανήκαμε ως σκέψη στο μυαλό των γονιών μας ή άντε το πολύ να ερχόμασταν εκείνη την ώρα στη ζωή μαζί με τη μεταπολίτευση".

Και επίσης:

"... ενώ έχουμε γαλουχηθεί στο μεταίχμιο μιας Ελλάδας-μπανανίας, όπου είχε πάντα καλοκαίρι και όλα ήταν εφικτά, την είδαμε ξαφνικά ως χώρα Παρίσι ή Βρυξέλλες με γιάπηδες και πολυεθνικές αλλά και Χρηματιστήριο ...".

Ζήσαμε - και εξακολουθούμε να ζούμε - σε μία περίοδο που τα πάντα είναι ρευστά. Δεν υπάρχει άσπρο-μαύρο, καμία σταθερή αξία, καμία ιδεολογία για να στηριχτούμε πάνω της. Αυτό κακό δεν το λες. Καθένας μας έχει διαμορφώσει τη δική του ιδεολογία, με βάση ένα εντελώς προσωπικό σύστημα αξιών (ακόμη κι αν αυτές συνοψίζονται στην εξής μία: να περνάμε καλά-βλέπε παρακάτω) και με αυτόν τον γνώμονα επιλέγει εκείνους που θέλει κοντά του. Μια χαρά νοοτροπία, αλλά κάθε άλλο παρά ευνοεί τη συλλογικότητα σε ευρεία κλίμακα. Το ρεζουμέ; Δεν ανήκουμε σε παρατάξεις, ανήκουμε σε [μικρές ή μεγαλύτερες] παρέες. And that's a good thing!

Ανεξήγητο δεύτερο

Δε ζούμε για να δουλεύουμε, δουλεύουμε για να περνάμε καλά. Γιατί άραγες οι περισσότεροι 30κάτι έχουμε αναγάγει την καλοπέραση σε φιλοσοφία και στόχο ζωής; Διότι, τέκνα μου, ξέρουμε τι θα πει "περνάω καλά"! Είμαστε η πρώτη φουρνιά παιδιών που ουδέποτε έζησε πολέμους, στερήσεις, πολιτικές αναταραχές και λοιπά καλούδια. Δεν είδαμε τους γονείς μας να αρρωσταίνουν απ' το άγχος, ούτε μας έτρεχαν απο βρέφη σε φροντιστήρια και κολυμβητήρια. Δεν κοιτάξαμε ποτέ το ταμπελάκι στα καινούρια μας ρούχα για να βεβαιωθούμε οτι ήταν κάποιας παρανοϊκά ακριβής μάρκας. Δεν ουρλιάξαμε υστερικά, απαιτώντας απο τους έρμους γονέους να μας αγοράσουν Playstation. Αρκετοί, μάλιστα, προλάβαμε να παίξουμε σε αλάνες και γειτονιές. Περάσαμε [για την πλειοψηφία μιλάω πάντα, μην επαναλαμβανόμαστε] αυτό που λένε "ευτυχισμένα παιδικά χρόνια". Τι σημασία έχει αυτό; Τεράστια! Γιατί, όταν πίσω σου έχεις τον παράδεισο και μπροστά σου ένα βουνό σκατά, τι πιο λογικό απο την αναδρομή στο παρελθόν [λέγε με και παλιμπαιδισμό, δεν θα παρεξηγηθώ];

... και η εξήγηση:

"Μεγαλώσαμε σχετικά καλά, χωρίς την τραγική είσοδο του lifestyle στη ζωή μας, όπερ σημαίνει ότι υπήρχε αληθινή ζωή και στυλ, χωρίς την απαραίτητη εμπορική του διάσταση. Ακούσαμε πολύ καλή μουσική, θρυλικό pop, rock και χορέψαμε μέχρι πρωίας ακόμα και με τα παπάκια, με μπόλικα κράκερ στα πιάτα με εκείνο το κρεμώδες τυρί σε σωληνάριο από πάνω. Ελάτε, τώρα, όλες οι μαμάδες το σέρβιραν. Δεν μεγαλώσαμε με το Διαδίκτυο αλλά με την τιμημένη σταθερή τηλεφωνία, η οποία κόστιζε μία αστική μονάδα ακόμα και για μερικούς μερικούς -ανήκω και εγώ σ' αυτούς- που το τηλέφωνο ήταν η προέκταση του αυτιού τους. Το βίντεο έκανε την εμφάνισή του και οι γειτονιές αποκτούσαν βιντεοκλάμπ σαν τα μανιτάρια, με σινεφίλ ταινίες «Πάτερ γκομένιος» και «Κλεφτρόνι και Τζέντλεμαν». Οι γονείς μας δεν δούλευαν τότε τόσο πολύ και οι μαμάδες φρόντιζαν πάντα να παίρνουν τους ελέγχους από το σχολείο - αυτό τώρα που το σκέφτομαι δεν ήταν και τόσο καλό. Ζήσαμε όμως αλησμόνητες στιγμές: σεισμούς, βάτες, «Δυναστεία», «Τόλμη και Γοητεία», αλλά και Παπανδρέου με ζιβάγκα, ατελέσφορους έρωτες και μαυρόασπρη τηλεόραση, που ξεκινούσε με την έγερση της σημαίας μετά το μεσημέρι. Το κυριότερο, όμως, είναι ότι αυτή η γενιά περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη πασχίζει μόνο να ζήσει καλά. Δεν κυνηγά θέσεις και εξουσίες, κάτι που έκανε κατά κόρον η γενιά του Πολυτεχνείου, ούτε γεννήθηκε έτοιμη για όλα αλλά και μικρομέγαλη, όπως είναι η σημερινή γενιά των 20άρηδων. Αν το καλοσκεφτούμε, βέβαια, αυτό έχει και μια συνάφεια, διότι η γενιά του Πολυτεχνείου είναι οι φυσικοί γονείς των σημερινών εικοσάρηδων. Το μήλο κάτω από τη μηλιά".

Πίσω, λοιπόν, στα Στρουμφάκια και στη χαζοχαρούμενη μουσική των '80s - ενίοτε και στο styling των '80s, αν και αυτή είναι μάλλον κακή ιδέα, εδώ που τα λέμε... Φυσικά και το τρεξιματάκι μας θα το ρίξουμε και κουρέλια θα γίνουμε απ' το στρες και τα φράγκα θα κυνηγήσουμε - με επίγνωση όμως του οτι η οικονομική άνεση δεν είναι ο στόχος, αλλά απλώς το μέσον για να φτάσουμε στο στόχο, ο οποίος είναι - πάλι τα ίδια θα λέμε; - "να περνάμε καλά"!

Θες κι άλλο;

(αναφέρεται στα Υπέροχα Πλάσματα): "... οι ήρωες έχουν επιλέξει την εργένικη ζωή, με μειωμένες υποχρεώσεις και προσωπικά διλήμματα".

Η εφαρμογή της παραπάνω αρχής στα γκομενικά μας αποτελεί μέγα θέμα και χρήζει ιδιαίτερης ανάλυσης.

Ανεξήγητο τρίτο

Για να 'χεις διαβάσει όλο αυτό το σεντόνι ως εδώ κάτω, υποθέτω πως το θέμα σε αφορά άμεσα. Οπότε κατά πάσα πιθανότητα ανήκεις στο ηλικιακό target group που μας ενδιαφέρει. Κάνε λοιπόν ένα πρόχειρο γκάλοπ: Πόσοι απο τους φίλους και τους γνωστούς σου δηλώνουν -και είναι πραγματικά- απόλυτα ικανοποιημένοι απο την ερωτική τους ζωή; Οι περισσότεροι συμβιβάζονται με πρόσωπα και καταστάσεις που δεν τους καλύπτουν - είτε μιλάμε για σχέσεις [οπότε και καταλήγουν εγκλωβισμένοι σε μια πραγματικότητα που μπορεί να μην τους αρέσει, αλλά τη νιώθουν και πολύ οικεία για να την αλλάξουν], είτε για μπακουριά και ξεπέτες [χαρωπές μελισσούλες, που ζουζουνίζουν απο λουλουδάκι σε λουλουδάκι κι όταν τα πράγματα ζορίσουν πιπιλάνε τη made in USA καραμέλα "fear of commitment"]. Υπ' αυτές τις συνθήκες, βλέπουμε την ιδέα της οικογένειας με τα 45 παιδιά να σαλπάρει στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα - μην ξεχνάμε πως, στην ηλικία μας, οι μαμάδες μας είχαν προλάβει να παντρευούν, να τεκνοποιήσουν, ενδεχομένως και να χωρίσουν... Ποιός φταίει; Αν διάβασες με τη δέουσα προσοχή τα δύο προηγούμενα ανεξήγητα, ξέρεις ήδη την απάντηση. Πρώτον, η μεταβατική περίοδος στην οποία μεγαλώσαμε, η οποία επηρέασε και την οικογένεια ως δομή: η γυναίκα βγήκε απο το σπίτι, ο άντρας βγήκε απ' τη σπηλιά, τα διαζύγια μετατράπηκαν απο αιτία κοινωνικού αποκλεισμού σε must της εποχής κλπ κλπ. Αυτό πρακτικά σημαίνει οτι δεν υπάρχει πεπατημένη για να ακολουθήσουμε, οπότε η κατάσταση είναι εκ των πραγμάτων ζόρικη. Δεύτερον και σημαντικότερον, ζητάμε πολλά! Όταν η μάνα μου έμαθε οτι ήταν έγκυος σ' εμένα ήταν 23 χρονών, φοιτήτρια, άφραγκη, ζούσε με τους γονείς της και - το καλύτερο! - όχι μόνο δεν είχε παντρευτεί τον πατέρα μου, αλλά είχαν μόλις χωρίσει!!! Πες μου τώρα ειλικρινά, ποιά θα κρατούσε παιδί σήμερα με αυτά τα δεδομένα; Είπαμε, η καλοπέραση είναι θρησκεία μας και, για να την εξασφαλίσουμε στο πλαίσιο ενός γάμου, πρέπει να συντρέχουν άπειρες προϋποθέσεις. Οι πιο κοινές: σταθερή δουλειά και ένα αξιοπρεπές έως πολύ καλό μηνιαίο εισόδημα και απο τις δύο πλευρές. Λογικό. Υπάρχουν όμως κι άλλες εντελώς παράλογες, που οι πιθανότητες να τις πετύχει κάποιος ισοδυναμούν με αυτές του να πιάσει το Τζόκερ χωρίς να έχει αγοράσει δελτίο... Κλασικό παράδειγμα: θέλουμε τον σύντροφό μας ανεξάρτητο [να μας αφήνει και λίγο στην ησυχία μας], με ενδιαφέροντα [χα 'χουμε και κάτι να λέμε τις κρύες νύχτες της βαρεμάρας] αλλά ταυτόχρονα και διαθέσιμο ανά πάσα στιγμή για ό,τι τον χρειαστούμε [ήτοι, αν είναι άντρας, να μας κάνει αγκαλίτσες ή και κανα μερεμετάκι στο σπίτι, αν είναι γυναίκα, πάλι να μας κάνει αγκαλίτσες ή και καμιά φασίνα]... Διάβασε όμως και τη Μαρία-Ελένη, που τα λέει και καλύτερα:

... και η εξήγηση:

"... κανείς δεν μας προετοίμασε να γίνουμε γονείς. Οι γονείς μας ήταν καλοί γονείς -μερικοί τουλάχιστον- αλλά μας μεγάλωσαν με το τροπάρι της θυσίας που έκαναν για χάρη μας. Και δεν διανοήθηκαν να μας στερήσουν τίποτα, για να μάθουμε και εμείς, βρε αδερφέ, τι θα πει βερίκοκο. Επίσης, οι μαμάδες -ιδίως όσες μεγάλωναν κόρες- από το πρωί μέχρι το βράδυ μας «έτρωγαν» για την ανεξαρτησία που πρέπει να κατακτήσουμε και για το ότι πρέπει να είμαστε έμπειρες πριν παντρευτούμε. Κανείς, όμως, δεν τους είπε ότι ποτέ δεν σταματάει η εμπειρία, ιδίως η σεξουαλική. Και ότι όποιος μεγάλωσε με το ιδανικό του ρομαντικού έρωτα δεν υποκύπτει σε μετριότητες. Και τα παιδιά είναι δύσκολη υπόθεση, και αυτό εμείς η γενιά των '70s το γνωρίζουμε πολύ καλά, γιατί, δυστυχώς ή ευτυχώς, μένουμε πάντα παιδιά".

* Τα αποσπάσματα που είναι γραμμένα με κόκκινο χρώμα προέρχονται απο το άρθρο "Η υπέροχη γενιά των 30+" της Μαρίας-Ελένης Σπυροπούλου, που δημοσιεύθηκε στο τ.1047 της εφημερίδας City Press (02.11.2007), στη στήλη "Intra t-view". Το λίνκι του τίτλου σε στέλνει στην ηλεκτρονική του μορφή.