Η αποβολή είναι κακό πράγμα.
Το εμπεδώνεις απο τις πρώτες τάξεις του δημοτικού, όπου η αποβολή χρησιμοποιείται απο εκατοντάδες ταλαιπωρημένους δασκάλους ως έσχατη απειλή, μπας και λουφάξουν τα σκασμένα και τους αφήσουν να κάνουν τη δουλειά τους.
Το εμπεδώνεις κι αλλιώς, πιο βάρβαρα, ως ενήλικας.
Ας το πάρω αλλιώς.Πριν ένα περίπου μήνα άρχισα να συνειδητοποιώ οτι κάτι δεν πάει καλά με τον οργανισμό μου. Ζαλάδες, υπνηλία και γενικά μια περίεργη διάθεση με τρελά mood swings και άλλα ενοχλητικά συμπτώματα. Ύστερα ήρθε η καθυστέρηση, υστερότερα το τεστ και υστερότατα ο γυναικολόγος, ο οποίος μου επιβεβαίωσε αυτό που ήδη είχα αρχίσει να ψιλιάζομαι, αλλά έκανα την κορόιδα μπας και τη γλυτώσω: εγκυμοσύνη...
Ακολούθως πανικός.Συγγενείς στα πρόθυρα υστερίας - για διαφορετικούς λόγους ο καθένας -, μέλλοντα παππούδια να καταστρώνουν περίπλοκα σχέδια αποταμίευσης για "να σπουδάσουμε το παιδί" (εμείς που κανείς δε μάζευε χρήματα για να μας σπουδάσει πώς σκατά τα καταφέραμε απορώ...), μέλλων πατέρας σε κρίση ταυτότητας τύπου "ποιός είμαι", "πού πάω", "είμαι έτοιμος να γίνω γονιός" και τα ρέστα και μέσα σ' όλη αυτή την παράνοια, η μέλλουσα μαμά να παρακολουθεί απαθέστατη, λες και όλοι αυτοί προγραμμάτιζαν το μέλλον κάποιου άλλου, τη ζωή ενός ξένου που δε μας πολυενδιαφέρει, αλλά παρακολουθούμε τις εξελίξεις απο απλη, κουτσομπολίστικη περιέργεια.
Εν τω μεταξύ, στη μέση μπήκαν και τα διάφορα διαδικαστικά.Στο θέμα γάμος είμαστε αμφότεροι απολύτως αντίθετοι, οπότε όλα καλά.
Έλα όμως που η αναγνώριση παιδιού εκτός γάμου απαιτεί μια διαδικασία ουσιαστικά απαγορευτική, με όλη τη γραφειοκρατία του κόσμου να σε πλακώνει μέχρι να πεις "Ημαρτον, παντρεύομαι να ξεμπερδεύω!"
Τί μένει λοιπόν; Το δημαρχείοοοο....
Με βαριά καρδιά βέβαια (σε κανέναν δεν αρέσουν οι συμβιβασμοί, ιδίως όταν αυτοί αφορούν τον τρόπο που θέλεις να ζήσεις τη ζωή σου), την πήραμε κι αυτή την απόφαση. Ευτυχώς δεν προχωρήσαμε και στις σχετικές ενέργειες - θα ήταν εντελώς περιττό άλλωστε...
Κι ένα ωραίο πρωί, ήρθε η αιμορραγία.Στην αρχή μερικές σταγόνες μόνο.Ως άπειρη σ' αυτά τα θέματα, ρώτησα καναδυό μαμάδες που είχα πρόχειρες.
"Φυσιολογικό", αποφάνθηκαν. Συμβαίνει, λέει, όταν περνάς απο τον ένα μήνα της κύησης στον επόμενο.
Πείστηκα.
Μέχρι το βράδυ, οι σταγόνες είχαν γίνει πλημμύρα, ενώ είχε σκάσει μούρη κι ένας ύπουλος πόνος. Χωρίς ιδιαίτερη ένταση, αλλά με διάρκεια.
Το άλλο πρωί η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο.
Τηλέφωνο στο γιατρό.
"Τρέχα για υπέρηχο. Πιθανή αποβολή".
Κι όπως ήταν φυσικό, είχε δίκιο.
Εκείνη την ημέρα θα έπρεπε κανονικά να ακούσουμε μια δεύτερη καρδούλα να χτυπάει μέσα μου.
Η αποβολή είναι κακό πράγμα.Ιδίως όταν, μετά απο πολλή σκέψη, το έχεις πάρει τελικά απόφαση οτι, όσο δύσκολος κι αν είναι ο δρόμος, εσύ θα φτάσεις ως το τέλος.
Anyways...Ας είμαστε όλοι καλά και ας περάσουμε χαρούμενα και ήρεμα το Πάσχα παρέα μ' εκείνους που αγαπάμε. Όλα τα άλλα βρίσκονται!