THOUSANDS OF FREE BLOGGER TEMPLATES »

05 March 2007

The emperor's journey

Σαφέστατα δεν είναι της ειδικότητός μου το θέμα, αλλά δε μπορώ - αν δεν το πω ΘΑ ΣΚΑΣΩ! (μπουμ)

Αυτή η Anne Hathaway στυλίστα δεν έχει;

Καθρέφτη ίσως;

Τί πιγκουινέ φορεματάκι ήταν αυτό στα Όσκαρ????

Πού πας κυρά μου ξυπόλυτη στ' αγγούρια?






Voila κι από άλλη γωνία, στο πάρτυ του Vanity Fair:





Όχι τίποτ' άλλο, είναι και πλακί στα βζα η συγκεκριμένη και το τσίτι αυτό ήταν το πιο ακατάλληλο για την περίπτωσή της...

Και μιας και πιάσαμε την κουβέντα για τα βζα της Αννούλας, για δείτε τί βρήκα ψάχνοντας για φωτο του πιγκουίνου:





Δε μπορώ να πω πάντως, ενδυματολογικά είναι συνεπής: χάλια τότε, χάλια και τώρα...
Δείτε το και ολόσωμο και πείτε μου...




... δε μπορείτε χαλαρά να φανταστείτε τη Μπεζαντάκου με το ίδιο ακριβώς ρούχο; Εεεεε;

Βέβαια η Αννούλα μας είναι κομματάκι πιο minimal, ενώ η Στελλάρα θα κοτσάριζε κολιέ, σκουλαρίκια, καρφίτσες, βραχιόλια, δαχτυλίδια, την Άρτα, τα Γιάννενα και πάει κλαίγοντας...

Επίσης, η Στελλάρα σίγουρα θα έκοβε τουλάχιστον 10 δάχτυλα φούστα, καθώς και το περιττό ύφασμα στο ντεκολτέ, προς τέρψιν του φιλοθεάμωνος κοινού της!

Συμπέρασμα:

Εναλλακτικός τίτλος post: Μπεζαντάκου - Hathaway: 1-0

Πέντε & στο χέρι

Γλυκύτατη και αξιολάτρευτη Κατρίν μου, ελπίζω να δεχθείς την ταπεινότατη συγνώμη μου που καθυστέρησα τόσο να ανταποκριθώ στην ευγενέστατη πρόσκλησή σου να γράψω κι εγώ 5 ρημαδοπράγματα για την αφεντομουτσουνάρα μου, όπως έκαναν τόοοοοσοι και τόσοι - κι άλλοι τόσοι - άλλοι πριν από μένα και δεν είχα χαμπαριάσει Χριστό. Ας όψεται η ρουφιάνα η μετακόμιση...
(Φτάνει το γλείψιμο ή θα αμολήσεις το Κινκατζού σου να με μουρμουράει καμιά βδομάδα? Shκατάααα...)

[Edit: Τζωρτζινάκι μου, ομοίως σας mercώ τα μάλα για την πρόσκληση - τώρα το είδα...]



Για πάμε λοιπόν:

1. My number one πάει δικαιωματικά στα ζωάκια - όχι μόνο τα δικά μου, γενικά σε όλα τα ζωντανά: Τους έχω τρελή αδυναμία, σε αντίθεση με τα τριτοξάδερφά τους τα ζωύφια, τα οποία ούτε να τα βλέπω θέλω, ούτε να τα ακούω - μιλάμε για υστερικές αντιδράσεις! Αυτή τη στιγμή συγκατοικώ με 3 γάτες οικιακές κι άλλες 3 του δρόμου και της ρούγας, 2 παπαγαλάκια και μία σκυλίτσα-προίκα του καλού μου. Παλαιότερα είχαμε πολλές πολλές γατούλες στον κήπο. Τώρα πάει ο κήπος, πάνε κι οι γατούλες...
Επίσης θα ήθελα να προσθέσω ότι, ως γνήσιο τέκνο της τσιμεντούπολης, εκστασιάζομαι κάθε φορά στη θέα προβάτων, κατσικιών, αγελάδων και λοιπών "άγριων" ζώων της φύσης, γεγονός που με έχει κάνει πολλάκις και πλειστάκις αντικείμενο χλευασμού όσων έχουν μία έστω και στοιχειώδη επαφή με τη φύση. Χαρακτηριστικός διάλογος:
- Αχ κοίτα τι χαριτωμένα προβατάκιαααα!!!
- Μουχαχαχαχαχαχουχαχαχα!!!

2. Κενά μνήμης. Όοοοοχι, δεν πρόκειται για τα πρώτα συμπτώματα Alzheimer. Εδώ μιλάμε για χρόνια κατάσταση. Μπροστά μου, η μνήμη του χρυσόψαρου φαντάζει φωτογραφική. Ευτυχώς με έχουν πάρει χαμπάρι όλοι, γι' αυτό και όταν πρέπει κάτι να κάνω, τα καμπανάκια βαρούν αλύπητα από 40 μεριές: "Μην ξεχάσεις τον τεχνικό του ΟΤΕ!" / "Τον πήρες τον ΟΤΕατζή για το τηλέφωνο;" / "Πότε ακριβώς περιμένεις να τον πάρεις τον ρημάδη τον τεχνικό; Αύριο μετακομίζουμε!!!" Για την ιστορία, τηλέφωνο ακόμη δεν έχουμε βάλει...
Στην ίδια κατηγορία εντάσσεται και η μνημειώδης αφηρημάδα μου, λόγω της οποίας τρώω τη μισή μέρα ψάχνοντας γυαλιά/κλειδιά/χαρτιά κλπ μικρά ή μεγαλύτερα αντικείμενα. Επίσης, πολύ συχνά βρίσκομαι σε κάποιο δωμάτιο του σπιτιού χωρίς να ξέρω τι σκατά γυρεύω εκεί. "Μα αφού το θυμάμαι, κάτι ήθελα από την κουζίνα..."
Τρίτη και τελευταία ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά στο ρετιρέ: μία ανησυχητική τάση να χαζεύω γύρω γύρω, χωρίς καμία απολύτως επαφή με το περιβάλλον. Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Πρώτη φορά στο μετρό του Λονδίνου. Χαζεύω κάτι διαφημιστικά posters στους τοίχους. Από την έκσταση, μου έχουν διαφύγει εντελώς κάτι χαζοκάγκελα που έχουν κοτσάρει εκεί, μέσα στη μέση. Αποτέλεσμα: Μετά από ένα θεαματικότατο κάρφωμα στα κάγκελα με τη λεκάνη (ξέρεις, εκεί που ΠΟΝΑΕΙ!!!), εγώ κυλιέμαι στα πατώματα από τον πόνο και η φίλη Φωτούλα κυλιέται επίσης, για εντελώς διαφορετικούς λόγους.
Για τυχόν ομοιοπαθείς, ένα έχω να πω: η αφηρημάδα σε συνδυασμό με την αμνησία αποτελούν πρώτης τάξεως δικαιολογίες για να αποφύγει κανείς τα μαθήματα οδήγησης!

3. (σαν πολύ μεγάλο δε βγαίνει αυτό το post;) Φοβίες: Πολλές και διάφορες. Από τα πάσης φύσεως μαμούνια (τα είπαμε παραπάνω, μην επαναλαμβανόμαστε), μέχρι τα ασανσέρ (προσοχή, όχι κλειστοφοβία), αλλά και πιο κλασικά πράγματα: ασθένεια, θάνατος, γενικά με φοβίζει το οριστικό, το τέλος. Γι' αυτό ίσως δεν αντέχω και τους αποχωρισμούς.

4. Στην τρυφερή ηλικία των πέντε ετών, αποφασίσαμε μαζί με τη φίλη και γειτόνισσα Ελενίτσα (άλλο αστροπελέκι...) να εξερευνήσουμε τον κόσμο πέρα από τη γειτονιά μας και ξεκινήσαμε για την κεντρική πλατεία της περιοχής - καμιά δεκαριά τετράγωνα απόσταση. Στο δρόμο περάσαμε κι από το καφενείο της γειτονιάς και, αφού δεν είχαμε χρήματα, βουτήξαμε δυο παγωτά από το ψυγείο και την κάναμε με ελαφρά (κύριε Σπύρο, κυρία Ρούλα, σας ζητώ ταπεινά συγνώμη!). Μέσα στην τρελή χαρά οι δικές σου, κατεβήκαμε τον κεντρικό δρόμο και φτάσαμε στις κούνιες, όπου και περάσαμε αρκετές ευτυχισμένες ώρες πέφτοντας και τσακίζοντας τα γόνατά μας. Και μετά βράδιασεεε... Και φυσικά δεν ξέραμε πώς να γυρίσουμε σπίτι. Και φυσικά αντιδράσαμε ως κλασικά πεντάχρονα: μπήξαμε τα κλάματα και περιμέναμε κάποιον καλό άνθρωπο να μας σώσει. Αντί για τον καλό άνθρωπο, εμφανίστηκε η μαινόμενη γιαγιά μου, μαζί με την αστυνομία, τον ταξιτζή γείτονα και κάτι άλλους ξεκάρφωτους, μας βούτηξε από τ' αυτιά και μας έσουρε στο σπίτι για απολύμανση. Αποτέλεσμα: εβδομαδιαίος κατ' οίκον περιορισμός για μένα, το ξύλο της αρκούδας για την Ελενίτσα (που οι γονείς της είχαν άλλη άποψη περί παιδαγωγικής). Αυτό που αδυνατώ να καταλάβω μέχρι και σήμερα είναι πώς δεν εντυπωσιάστηκε κανένας από το θέαμα δύο σκασμένων που τριγυρνούσαν μόνα τους στους δρόμους! Κοινωνική αδιαφορία κυρία μου - τστστςςςς.....

5 και τελευταίο. Τρίχες. Πιο συγκεκριμένα, οι τρίχες της κεφαλής μου. Δε νομίζω να υπάρχουν πιο βασανισμένες τρίχες σε κεφάλι. Επί χρόνια το μαλλί μου ήταν άθλιο, γεμάτο ψαλίδα και ΠΟΛΥ μακρύ. Αυτή ήταν μία ευτυχισμένη περίοδος για τις τρίχες μου, γιατί τις είχα αφήσει στην ησυχία τους. Όταν αποφάσισα να επιληφθώ του θέματος, ξεκίνησε μία μάχη που μαίνεται μέχρι και σήμερα - αν και σε πολύ μικρότερη ένταση. Περάσαμε από διάφορες φάσεις: τη φάση "χαριτωμένη έφηβη" στα 19-20 (γενικότερο σουλούπωμα και ένα ψιλοξάνοιγμα στο χρωματάκι), τη φάση "ημι-ξέκωλο πιπίνι" στα 20κάτι (ξανθό πλατινέ τύπου Μενεγάκη αλλά στο κοντό του, συνδυάζεται άψογα με λευκό 10+ποντο πεδιλάκι χοντρόσολο, απ' αυτά που φοράνε κάτι στριπτιζούδες β' εθνικής, αγορασμένο από ένδοξο παπουτσάδικο της Λ. Βουλιαγμένης - πραγματικό κειμήλιο, μετάνιωσα που το πέταξα τελικά... ), την "α' μεταβατική φάση - αποτυχία" στα 20κάτι επίσης (πήγαμε να κάνουμε το ξανθό κόκκινο, μας βγήκε αρχικά μωβ, στη συνέχεια ροζ-φουξί... Στο τσακ το γλίτωσε το εγκεφαλικό ο παππούς), τη "β' μεταβατική φάση - κάτι αρχίζει να γίνεται" στα 20-και-κάτι-περισσότερο (τίποτα το θεαματικό εκτός από την ανακάλυψη ότι ναι, και όμως τα κομμωτήρια έχουν κάποιο λόγο ύπαρξης), τη φάση "δεν-αδειάζω-να-ασχοληθώ" στα 30 παρά κάτι (άκοπα, αμοντάριστα και άβαφα για μήνες, γενικώς ένα μαύρο χάλι), για να καταλήξουμε στην τελική σημερινή φάση, στα 30 παρά τρίχα, που δε διαφέρει και πολύ από την προηγούμενη, με εξαίρεση τα σοφά λόγια της κομμώτριας-ηρωίδας Βιολέτας: "Δεν το 'χεις το θέμα. Θα σε κουρέψω!" (με ύφος αξιωματικού των Ες Ες προς εβραίο αιχμάλωτο, ένα βήμα πριν το κρεματόριο).

Αυτάααα... Ποιόν αφορούν, θα σε γελάσω. Αλλά κάπου πρέπει να πω κι εγώ τον πόνο μου βρε αδερφέ! Δε γίνεται να την πληρώνουν όλο οι γάτες!!!